Een positieve draai geven aan een traumatische ervaring? Hoe dan?!?

Jeminee, wat zat ik diep. Er was geen enkele vezel in m’n lijf die een positief antwoord op de vraag “Hoe gaat het met je?” kon geven. Bij ieder onverwacht geluid verschoot ik. Autorijden ging gepaard met zwetende handen en hartkloppingen. Vooral wanneer ik langs DE plek moest. DE plek waar wij op 6 oktober ooggetuigen waren geweest van een dodelijk ongeluk en waar wij mentaal een flinke deuk van opgelopen hadden. 

Maar op 16 oktober was ik er klaar mee. Klaar met het rotgevoel. Terwijl ik op een rots stond, uitkijkend over het water (bij Fort Resort Beemster) sprak ik mezelf streng toe:

De Graaf, luister. Niemand gaat jou uit deze put helpen. Er is maar één iemand die dat kan doen en dat ben jij zelf. Jij bepaalt je eigen gedachten en jij bepaalt de woorden die uit je mond rollen. Genoeg getreurd. Accepteer dat het gebeurd is en accepteer dat je je daar rot over hebt gevoeld. Maar nu is het tijd voor blije gedachten. Dat kun jij. Je moet het gewoon doen. Nu.

Ik wist dat ik dit kon. Ik moest het alleen DOEN. Niet morgen, niet volgende week. Nu.

En ik deed het. Ik koos voor afsluiting van een donkere periode. Weg met negatieve gedachten. Omhoog met die mondhoeken. Geloven in mezelf:

“Ik kan dit. Ik wil dit.”

Sinds dat moment op de rots is het alleen maar bergopwaarts gegaan. Die rots paste zelfs feilloos bij mijn symbolische te beklimmen berg. Door op die rots te stappen, door een eerste stap omhoog te nemen,  krabbelde ik op uit het dal en voelde in al mijn vezels: The Only Way Is Up!

Naast deze mentale veerkracht die ik bij mezelf opgeroepen heb, waren er ook nog andere factoren die een cruciale rol hebben gespeeld in mijn herstel:

• Onvoorwaardelijke steun krijgen van en geven aan mijn lief. Het was verschrikkelijk om het samen mee te hebben gemaakt, maar juist ook handig dat we elkaar hierdoor goed kunnen begrijpen.
• Onvoorwaardelijke steun krijgen van lieve familie, vrienden (je weet wie je bent), en MOMspiration’s fijnste positieve online community. Op welke manier dan ook. Een luisterend oor, geduld en een dikke knuffel zijn zo waardevol.
• Onvoorwaardelijke steun van mijn werkgever en collega’s van mijn afdeling. Door mij tegen mezelf in bescherming te brengen en de tijd te laten nemen om in zoveel mogelijk rust de ervaringen te verwerken, heb ik nooit druk gevoeld om terug te moeten komen. Er hing geen datum met het zwaard van Damocles aan. Juist daardoor had ik weer ontzettend veel zin om aan de slag te gaan.
• Een bijzonder en fijn met ambulancepersoneel die ter plaatse was geweest. Puzzelstukjes vielen hierdoor op de plaats en hielpen in de verwerking. Dank je wel, lieve Leo!
• Prettige gesprekken met Slachtofferhulp. Daar heb ik echt veel aan gehad! Gisteren hadden we een afsluitend gesprek en de mevrouw zei dat ze eigenlijk ook niets anders had verwacht. Zij wist ook dat ik dit kon. Al sinds ons eerste gesprek had ze daar een heel goed gevoel over.

En dan komen we uit bij het leermoment. Terugkijkend op deze periode, besef ik dat het pittig is geweest. Het was zelfs loodzwaar. Dit was iets wat ons zomaar overkomen is en we zelf geen invloed op hebben gehad. Maar we hebben wel invloed uit kunnen oefenen op de manier waarop we hiermee om zijn gegaan. Zowel Thaddeus als ik. Allebei op onze eigen manier, maar toch ook samen. En daar ben ik zo, zo, zo idioot trots op.

Mijn leermoment: Alles wat ik wil, dat kan ik. Ik moet het gewoon doen.

Ik wilde weer blij zijn, dus ik dacht blije dingen. Alleen positieve gedachten mogen m’n koppie in. De rest is het niet waard. Waarom zou ik voor negatief kiezen? Als je ze allebei voorgeschoteld krijgt, wie zou dan überhaupt liever voor negatief kiezen? Ik wil er bewust mee bezig zijn met wat ik toelaat in m’n hoofd. Mocht er ook maar een ietsiepietsie negatiefs om de hoek komen kijken, dan geef ik er gauw een positieve twist aan voordat het binnenkomt. Een nacht met weinig slaap? Tja, dat gebeurt. Een dag back to back lesgeven en tussendoor veel moeten organiseren? Hoe erg is het nou echt? Een uur en een kwartier ’s ochtends in de file? Lekker meeblèren met de radio.

YES. Ik zit in een heerlijke flow. Wie mij dagelijks meemaakt, met mij samenwerkt, met mij appt of het vorige verhaal over de Triangle Road Trip door Baskenland gelezen heeft of @theflyingdutchfamily volgt op Instagram, had het waarschijnlijk al gemerkt: Annette is BACK.

 

Hoe ga jij om met tegenslag? Heb jij vervelende ervaringen gehad waar je uiteindelijk een positieve draai aan gegeven hebt? Kun jij dat? Of zou je dat willen kunnen? Wat houd jou tegen om het te doen?

Als jij nu mag kiezen tussen positief of negatief in het leven staan? Wat zou je dan kiezen? Positief, toch? Ga ervoor. Doe het. Dat kun jij.

 

liefs en een knuf,

Annette

PS: Met dit verhaal wil ik niemand pushen op welke manier dan ook. Dit is mijn verhaal en hoe ik in het leven sta. Ik kan voor niemand anders spreken en dat is ook niet mijn bedoeling. We zijn allemaal uniek en kiezen stuk voor stuk ons eigen pad. Daar heb ik een diep, diep respect voor, want ieder pad is een pad. Met kronkels, scherpe bochten, hobbels, gaten en HIGHways. Het is allemaal goed. Het is jouw pad. Het zijn jouw keuzes. Je doet het goed!