Het leed dat zwemles heet. Maar ook: Hoe het anders en beter kan!

Had je ooit verwacht dat er een titel als deze uit mijn vingers zou komen? Ik, die altijd zo lovend over baby- & peuterzwemles sprak en schreef? Daar ben ik trouwens nog steeds enthousiast over hoor. Niets dan goede woorden over de BPK zwemlessen van het SKWA in Hoofddorp. Pippa en ik gaan er nog regelmatig op maandagochtend heen. Inmiddels ben ik daar -na bijna 4,5 jaar- kind aan huis. Eerst met Jools, toen met Jools & Pippa en nu alleen nog met Pippa. Jools is namelijk oud genoeg voor échte zwemles. En daar moesten we allemaal behoorrrrrlijk aan wennen.

Ja, jullie hadden mij al gewaarschuwd. Er werd mij al ‘sterkte’ gewenst voordat Jools begon met haar reguliere ABC zwemlessen. Maar, als Miss Positivo, dacht ik dat het heus wel mee zou vallen:

Het wordt vast hartstikke leuk en gezellig en Jools gaat veel plezier maken!

Vol goede moed gingen we dus van start. Een nieuwe fase in Jools haar leventje, maar natuurlijk ook in die van mij. Ik ging mij meer en meer een een soort van échte moeder voelen. Na een jaar de wereld rondgereisd te hebben, was ik nu een moeder met een kind die naar school gaat én een moeder die haar kind naar een échte zwemles bracht. Hier had ik alleen nog maar over gehoord en gelezen. Nu hoorde ik bij de club.

Alle hens aan dek: Daar gaaaan we!

Jools mocht bij deze eerste les ‘voorzwemmen’. Ze moest aan het hoofd van alle zwemmeesters en -juffen laten zien wat ze al kon. Dit had ik (als hoge uitzondering) kunnen regelen, omdat Jools tijdens ons jaar op reis bijna dagelijks zonder zwemvleugeltjes om gezwommen heeft. Op basis van dit proefzwemmen werd ze bij een bepaald badje ingedeeld. De juf besloot na een paar minuten dat Jools in badje 3 bij meester Michel mocht gaan starten. En wel direct.

Pippa en ik moesten plaatsnemen in de cafeteria. Helaas konden we Jools niet meer zien zwemmen. Eenmaal in de zes weken was er een kijkles: Dan mochten we wel op de tribune plaatsnemen. Maar niet nu dus. Ik vond dat best een dingetje, maar probeerde dat niet te laten merken. Jools probeerde zich met al haar kracht te vervrouwen en sloot bij badje 3 aan bij een meester die we niet kenden. Er was geen kans om kennis te maken. Oké. Dag schat. Tot straks.

In de cafeteria zaten moeders en vaders belangrijke dingen op/met/in hun telefoon te doen en waren de wachtende broertjes en zusjes gehypnotiseerd door iPads. Er was achteraan in de hoek nog 1 stoel vrij waar Pippa en ik plaats konden nemen met onze knutselspullen. Al snel haakte een ander driejarig meisje aan om samen met Pippa te knutselen en raakte ik gezellig met haar moeder in gesprek.

So far, so good. Het valt allemaal best mee.

Wat wel even wennen was: proberen de haren van je kind te wassen tussen 72 andere douchende kinderen op 3 vierkante meter. Maar hé, niet piepen. Het valt best mee. Er zijn ergere dingen. We wurmden ons tussen de 72 ouders -die hun kinderen wegbrachten voor de volgende zwemles- én de 72 ouders -die hun kinderen aan het afdrogen waren- door en zochten een vrij kledinghokje op. Pippa hobbelde gelukkig geduldig achter ons aan. Tot ze uitgleed op de gladde vloer. Gillen en paniek. Ze was op haar hoofd gevallen. Het zweet stond mij inmiddels tot aan m’n uhhhh schouders, maar we lieten ons niet kennen. Rustig blijven. Rustig blijven. Al Pippa troostend en Jools afdrogend + aankledend -terwijl ze op het bankje stond om geen natte sokken te krijgen- probeerde ik Jools te laten vertellen over de les. Ze zei dat ze het een beetje saai had gevonden, want ze deden de hele tijd hetzelfde. En ze moest lang wachten in de rij. Ik zei dat het de volgende keer heus beter ging:

Het wordt vast hartstikke leuk en gezellig en je gaat veel plezier maken!

Toen we bij de kassa gingen afrekenen, kregen we te horen dat Jools de week erna met kleding aan moest zwemmen: een lange broek, shirt met lange mouwen, sokken en schoenen. Oh. Oké.

Het wordt vast hartstikke leuk en gezellig en Jools gaat veel plezier maken!

De volgende les was binnen no-time aangebroken. Daar gingen we weer. Jools had op school trots verteld dat ze met kleding aan ging zwemmen. Ze vond het zelf behoorlijk grappig, maar ik bespeurde toch ook wat spanning. Dat kwam eruit in het kleedhokje. Dikke tranen. Ze wilde niet. Ik vroeg door naar de reden van haar spanning en tranen en ze zei dat ze het spannend vond omdat ze het nog nooit gedaan had. Ik vroeg haar wat het allerergste was dat zou kunnen gebeuren tijdens deze zwemles: “Dat een haai zou denken dat ze een lekker visje was? Dat een roofvogel zou denken dat ze een verrukkelijk babyschildpadje was?” Toen moest ze lachen, vervrouwde ze zich (haar specialiteit) met al haar kracht en ging met kleding en al onder de douche staan. Dat was best hilarisch! (vonden Jools, Pippa en ikzelf)

Tot ze haar plank en kurken ging pakken. Toen kwam de spanning weer. Ze klampte zich aan mij vast en moest erg huilen. Ik probeerde haar op te beuren en vertrouwen te geven door lieve stoere dingen te zeggen: “Soms zijn nieuwe dingen super spannend, maar je zult zien dat je het echt kunt. En dan zul je later lachen om hoe spannend je het eerst vond. Want het viel best mee!”

Hoe mijn hart in duizend stukjes op de bodem van het zwembad belandde….

Terwijl ik haar aan het troosten en aanmoedigen was, kwam de hoofdjuf tussen beiden. Ze greep Jools bij haar arm en trok haar bij mij weg. Jools probeerde zich aan mij vast te klampen, maar daar had de juf geen boodschap aan. Gevolg: Een juf die een krijsend meisje met zich meesleurde. Mijn meisje. Mijn moederhart huilde, m’n hart knalde uit m’n borstkas en m’n mond stond wagenwijd open.

Inmiddels stond Pippa naast mij ook te huilen, want zij vond het zielig voor Jools. Ze wilde grote zus ‘Djoesh’ troosten. Samen zijn we snel naar de cafeteria gegaan en hebben afleiding gezocht in speel- en leerboekjes. Eigenlijk had ik meer zin om ook een keihard potje te gaan janken. Nou, nee, ik had zin om m’n kind op te gaan halen en te troosten. Gelukkig kwam niet veel later de juf de cafeteria binnen om te vertellen dat Jools goed mee aan het doen was met de les in badje 3 bij de meester en dat alles oké was.

Bedankt voor het doorgeven. Goed om te horen.

Ondanks dat de juf zei dat het oké was, voelde dit alles niet goed.

Tijd voor reflectie en actie:

We hebben de reguliere zwemles in totaal 5 weken volgehouden. Toen was was het genoeg.

Redenen:

• In een groepje van 12 staan kinderen heel veel tijd te wachten = niets te doen (te bibberen langs de kant)
• Er was nauwelijks een gedifferentieerde aanpak: alle 12 kinderen uit hetzelfde badje doen zo goed als hetzelfde. Iedere les, iedere week.
• Na 4 weken ben ik maar eens naar de meester toegestapt om mezelf voor te stellen als de moeder van Jools. Ik vroeg hem hoe het met haar ging. Hij zei dat ze goed in de groep paste, maar had verder geen tijd om te praten want er kwam een nieuwe groep aan.
• De hoofdzwemjuf gaf zelf toe dat ze het officieel geen fabriek mocht noemen, maar dat het dat eigenlijk wel is. Lopendebandwerk. (ja dit is 1 woord > heb het opgezocht ;-)) 

Tijd voor iets nieuws: Tijd voor persoonlijke aandacht.

Dussssss. Google-de-Google….. Op zoek naar iets anders. Kleinschalige zwemlessen please. Persoonlijke aandacht please. Of in elk geval iemand die mijn kind kent please.

We kwamen terecht op de website van Zwemcollege Lisse. Een zwemschool voor individueel en kwalitatief zwemonderwijs. Het zwemonderwijs wordt aangepast op het karakter van het kind. Ik ging gelijk bellen om te vragen of er plek was. Aan de andere kant van de lijn klonk een gezellig dame die zich gelijk in allerlei bochten probeerde te wringen om een geschikt tijdstip voor Jools haar eerste zwemles te vinden. Er was nog maar 1 plekje vrij en wel op woensdagmiddag om 12.30 uur. Behoorlijk onmogelijk om dat te redden voor Thaddeus: Hij werkt op woensdag tot 12 uur, moet dan Pippa van de peuterspeelzaal ophalen, daarna Jools van school oppikken en dan sjeeeeeeezen naar industrieterrein Meer & Duin waar het Zwemcollege is. Dat alles op de fiets. De aardige dame zei dat het gelukkig maar voor een paar keer zou zijn, want wanneer er weer afgezwommen wordt, komen er veel andere tijdstippen vrij. Oké. Doen dan!

Toen Jools haar eerste les gehad had, vertelde Thaddeus aan mij wat een wereld van verschil het was geweest. Ze werden netjes ontvangen, de meester stelde zich voor, maakte een gezellig praatje, legde alles uit en Thaddeus mocht samen met Pippa blijven kijken deze eerste les. Er waren nog 2 andere kinderen in het groepje van Jools. Alle kinderen krijgen op hun eigen niveau les. 

Een verademing!

En zo voelt het, nu 9 weken later, nog steeds. Jools heeft inmiddels een nieuw tijdstip gekregen wat prima uitkomt. De aardige dame, genaamd Annelies, belde ons dolenthousiast op om te vertellen dat ze dat plekje -op maandagmiddag- voor ons had. Zo lief! En: er is zelf een tweede lesmoment bijgekomen, die vorige week van start is gegaan. Zo kan Jools extra veel oefenen en wordt ze een echte dolfijn. Je ziet haar groeien en stralen van al die persoonlijke aandacht van juf Yvonne en meester Arjen.

De overstap naar Zwemcollege Lisse was dus een topbeslissing!

De prijs is wel stuk hoger dan bij reguliere zwemlessen, maar door de individuele en aangepaste aanpak kunnen kinderen in een kort tijdstip enorm groeien.

Het afzwemmen zal uiteindelijk in de Waterkanten in Lisse plaatsvinden. Afzwemmen moet namelijk verplicht in een 25 meter bad. Bij het Zwemcollege Lisse hebben ze er bewust voor gekozen om les te geven in een kleiner zwembad. Om de kinderen goed voor te bereiden op het afzwemmen, vindt er een generale repetitie in de Waterkanten plaats.

Maar zover zijn we nog niet. Eerst nog flink wat meters maken met alle verschillende ‘slagen’!

liefs,

Annette

PS: Ben heel benieuwd naar jouw goede, bijzondere, gekke, vreemde en slechte ervaringen met zwemles. Deel je ze in een comment op Facebook of Instagram?