Had ik maar nooit een bevallingsplan gemaakt….!

Tijdens de zwangerschappen van Jools & Pippa ging ik vol vertouwen de bevallingen in. Ik voelde me sterk, had me goed voorbereid dankzij allerlei bevallingscursussen én goed geluisterd naar alle adviezen van ervaren moeders. Samen met Thaddeus schreef ik voor de geboorte van Jools een bevallingsplan waarin onze wensen genoteerd stonden. Het voelde als een fijne voorbereiding en ik had serieus zin om te baren. Ook top: bij mijn moeder was het tweemaal heel makkelijk gegaan. Dat schepte nog meer vertrouwen. Ik zou dit gaan rocken. Zo van: “I got this!” Later bleek dat in de verste verte waar te zijn. Bevallen bleek niet ‘mijn ding’. 

Het bevallingsplan het raam uit

Na 2 x ruim 24 uur flink gerockt te hebben, eindigden beide bevallingen in een spoedkeizersnede. Hé! Dat stond niet in m’n bevallingsplan. Zo wilde ik niet dat het zou gaan. Hoezo kan bijna heel de wereld zelf bevallen en ik niet? Hoezo kan mijn lichaam niet verder dan 5 centimeter ontsluiting komen? Wat doe ik fout?

Bah. Ik vond het maar stom. Vooral de eerste keer, toen Jools net geboren was. Een donkere wolk na de bevalling volgde. Ik was compleet van slag. Alle kraambezoeken die aan de lopende band volgden kregen een blij en gezellig hoofd, maar zodra zij weg waren kon ik alleen maar huilen. Ik was zo in shock van die traumatische bevalling. Ik kon de eerste periode amper genieten van m’n baby. Ook was ik gefrustreerd:

Waarom had niemand mij tijdens de bevallingscursussen op het hart gedrukt dat een bevalling ook héééél anders kan gaan dan gepland?

Met al deze feiten had ik 0,0 rekening gehouden: 

• dat ik het levensgevaarlijke HELLP syndroom zou krijgen (maar dat de artsen dit pas na 4 keer doorverwijzen van de verloskundigen doorhadden)
• dat artsen tijdens een inwendig onderzoek per ongeluk een buis van glas af lieten breken en dit tot een halve dag na de bevalling per ongeluk in mijn lichaam lieten zitten (een verpleegkundige kwam er bij toeval achter) – een maand later heeft de gynaecoloog met het schaamrood op de kaken haar excuses aangeboden 
• dat het kan zijn dat je niet genoeg ontsluiting krijgt 
• dat je door de morfine hele delen van je bevalling en wat er daarna gebeurde niet meer kunt herinneren (gelukkig zijn foto’s gemaakt van vlak voor en na de spoedkeizersnede)
• dat ik in een enorme dip zou raken na de bevalling 

Toch ging ik bij Pippa de bevalling met opgeheven hoofd in. Ik wilde zo ontzettend graag op natuurlijke wijze bevallen en die kans werd mij gegeven. Ik mocht kiezen tussen een geplande keizersnede of een natuurlijke bevalling. Ik koos optimistisch voor de natuurlijke bevalling, maar schreef dit keer geen bevallingsplan: Always expect the unexpected was mijn mantra. Weer lukte het niet op de natuurlijke manier. Dit keer had ik daar veel meer vrede mee, want ik had al rekening gehouden met dit scenario.

Het back up plan werd geactiveerd op het moment dat Pippa’s leventje in gevaar kwam. Ze had namelijk in het vruchtwater gepoept, haar hartslagje ging naar beneden en ik leek weer niet verder dan 5cm ontsluiting te komen.  

Elk nadeel heeft z’n voordeel

Na twee keer een keizersnede wordt de keuze je afgenomen: de derde bevalling zal sowieso een geplande keizersnede worden. Tenzij de baby besluit veel te vroeg te komen, dan wordt het alsnog een spoedkeizersnede. Oh ja, dat kan ook nog…. Maar, ik ga er dit keer vanuit dat we een minder idioot bevallingsavontuur mogen meemaken. Samen met de gynaecoloog een datum prikken waarop ons derde kindje geboren gaat worden, samen naar het ziekenhuis rijden en een paar dagen later weer naar huis met een broertje of zusje voor Jools en Pippa.

Ja, ik vind het oprecht jammer dat ik nooit een natuurlijke bevalling mee zal mogen maken. Stiekem ben ik gezond jaloers op iedereen met positieve bevallingsverhalen. Ik had dat ZO graag gewild! Ik vind dat ZO stoer! Naast de gezonde jaloezie gun ik het een ieder enorm en word heel blij van sterke en mooie bevallingsverhalen. Wat fijn dat het anderen gegund is!

Het is wat het is voor mij. En het is niet anders. Kan er niets meer aan veranderen. Ik prijs me gelukkig met 2 gezonde dochters en dat is natuurlijk het allerbelangrijkste.

Ik ga me nu gewoon zo goed mogelijk voorbereiden op de Gentle Sectio die een week voor de uitgerekende datum (5 augustus) gepland zal worden. Komt m’n bevallingsplan wellicht toch nog een keertje uit!

liefs,

Annette

PS: Heb jij van te voren een bevallingsplan gemaakt? Heeft de verloskundige jou gevraagd dat te schrijven? En hoe was het in werkelijkheid? Is het gegaan zoals je gehoopt had?