Verdrietig, boos en teleurgesteld: ik heb zwangerschapsdiabetes.

Al bovenstaande emoties knalden door m’n hoofd en lijf in de spreekkamer van de gynaecologe. Naast haar zaten een gynaecologe in opleiding en een co-assistente. Naast mij zat vriendlief. Die altijd mijn ‘back’ heeft. Die bij hoogoplopende emoties mijn woorden spreekt. Dat was afgelopen vrijdag daar in dat kamertje nodig. Héél nodig. Want zelf kon ik mevrouw de gynaecologe namelijk van frustratie niet eens meer aankijken. Vooral op de momenten waarop ze alwéér zei dat ik niet moest vergeten dat het hier wel om de gezondheid van de baby ging. Mijn bloeddruk die ze aan het einde van het gesprek wilde testen was sky high. Ik moest maandag maar terugkomen om dat opnieuw te laten meten.  

Verdwaasd stonden we een half uur later weer buiten. Ik voelde me verslagen en de tranen bleven maar stromen. Was dit nou echt gebeurd? Had deze arts zojuist de regie in handen genomen over mijn lijf, leven en zwangerschap? Had ik dan helemaal geen inspraak in de gang van zaken? Nee. Absoluut niet. We moeten het protocol volgen, of ik het er mee eens ben of niet.

Terug in de tijd

En ik ben het er dus niet mee eens. Want er zit een veel groter verhaal achter mijn ietwat verhoogde nuchtere bloedwaarden. Ik ben al een jaar of 10 een bloedsuikerspiegelschommelaar (mooi galgjewoord overigens). Na een knieoperatie in 2009 kwam ik heel slecht uit de narcose en bleef ik jarenlang rommelen met vreemde klachten. Onderzoek na onderzoek volgde: noem maar iets en het is binnenstebuiten gekeerd, bekeken en besproken. Specialisten van het ZMC en AMC vergaderden er al die tijd op los, maar uiteindelijk bleven de oorzaak en de diagnose uit. Misschien was m’n alvleesklier ontstoken geweest, maar dat valt niet te herleiden. Met het feit dat m’n bloedsuikerspiegel zo af en toe wat gekke sprongen bleef maken, viel volgens de internisten prima mee te leven. Dat viel goed te compenseren met mijn actieve en gezonde leefstijl. Op de vraag of er speciale maatregelen getroffen moesten worden voordat we een gezinnetje wilden gaan stichten reageerden de internisten ontkennend: ik kreeg groen licht en kon een ‘gewone’ zwangerschap tegemoet.

Dat werden 2 gewone zwangerschappen (op 1 keer HELLP na dan) en allebei de meisjes werden met een prima (zelfs iets lager dan gemiddeld) gewicht geboren. Twee ukkepukjes voor wie maat 50 de eerste paar weken nog te groot was.

Terug naar nu

Maar ja. Deze zwangerschap verloopt op dit moment niet gewoon. Ik lijk zelf niet meer de baas. Dat ik ervan overtuigd ben dat dit geen zwangerschapsdiabetes is leek de de gynaecologe niets uit te maken. We moeten het protocol volgen. Er werden op vrijdag afspraken gemaakt met de diabetesverpleegkundige, diëtisten voor woensdag 27 februari en ik moest ook naar een internist.

TOCH namen Thaddeus en ik het heft in eigen handen. Thaddeus reed na mijn tranendal in het ziekenhuis vrijdagmiddag gelijk door naar de apotheek om een apparaatje te kopen waarmee ik zelf m’n bloedsuikers kon meten. En hij scoorde een bloeddrukmeter. Allemaal om aankomende woensdag aan de diabetesverpleegkundige en diëtiste te laten zien dat ik het zelf allemaal prima onder controle kan krijgen.

En dat kan ik! In de app op m’n telefoon Diabetes Buddy staan dagboeken vol prima scores gemeten over 4 hele dagen. Mega trots en vol goede moed ging ik dus woensdag naar het ziekenhuis voor de afspraken met de diabetesverpleegkundige en diëtiste. 

De diëtiste bleek een oud-Mom in Balance trainster te zijn en ons gesprek was ontzettend fijn. Ik deelde mijn verhaal met haar, zij luisterde, stelde vragen, complimenteerde me met mijn voedingsdagboek en gaf een paar toptips. Die hoge bloedsuikers die ’s ochtends nuchter getest waren konden komen doordat ik ’s avonds na het avondeten en sporten niet genoeg koolhydraten binnenkreeg. Door het gebrek aan koolhydraten/glucose gaat mijn lijf daardoor midden in de nacht glycogeen afbreken, wat weer wordt omgezet in glucose. Dat verklaart de nuchtere hoge bloedwaarden. Bedankt voor het verkrijgen van dit belangrijke inzicht, lieve Peggy!

De diabetesverpleegkundige was ook erg lief en vond de tot nu toe gemeten bloedwaarden er goed uitzien. Uitschieters kunnen gebeuren zei ze en dat is niets om je zorgen over te maken. Want: op m’n schema was te zien dat ze niet lang daarna ook weer keurig naar normaal zakten.

Allebei de dames gaven aan dat deze afspraken wat hen betreft eenmalig zijn geweest. Een vervolgtraject is wat hen betreft niet nodig.

Hemeltje lief, je wilt niet weten met wat voor smile ik het ziekenhuis weer uitliep! Wat een fantastisch gevoel wanneer je je serieus genomen voelt. Wanneer er naar je geluisterd wordt. Wanneer je het gevoel hebt dat je inspraak hebt. De combinatie van de kennis over het onderwerp van de specialisten met de kennis over mijn lijf van mij is naar mijn idee goud waard.

En nu? Doorgaan waar ik mee bezig ben. Bloedwaarden in de gaten blijven houden (maar niet té geobserdeerd zoals de afgelopen week) en goed opletten op m’n koolhydraatinname. Sowieso laat ik alle zoete lekkernijen staan, wat ik helemaal prima vind. Net als alle andere dingen die niet verstandig zijn om te eten of drinken tijdens de zwangerschap, sla ik met alle liefde suikerbommetjes af. Want nee, mevrouw de gynaecologe, ik vergeet niet (lees: nooit) dat het hier om de gezondheid van mijn baby gaat.

liefs,

Annette