Ik HOU HOU HOU van m’n werk. Echt. Ik zou een hele slechte thuisblijfmoeder zijn. Tijdens m’n verlof straks: heerlijk! Maar dan heb ik daarna ook weer ontzettend veel zin om andere niet-kindgerelateerde dingen te doen. Aan het leven als werkende moeder kleeft voor mij één enorm nadeel: ik mis enorm veel bijzondere momenten in het jonge leventje van onze kinderen. Waaronder dus een mijlpaal morgen:
Pippa gaat haar vierde verjaardag vieren en afscheid nemen op de speelschool.
Ik had haar ZO graag naar haar speelschool gebracht en/of opgehaald. Om even de sfeer te proeven van deze gebeurtenis. Om haar trots haar traktatie aan de juffies te zien overhandigen. De traktatie die haar lieve opa vanmiddag met haar gemaakt heeft en ik niet bij kon helpen – omdat ik moest werken. Om samen een dikke knuffel aan de juffies te geven bij wie ze sinds augustus 3 dagen per week zo’n fijne tijd heeft gehad. Om haar koppie te zien en daaraan af te lezen wat ze van deze hele happening vindt.
Gewoon, om er ook een deel van uit te kunnen maken.
Nu moet ik het doen met wat ze aan het eind van de dag thuis aan mij zal vertellen. Als ze daar nog zin in heeft natuurlijk. En ik moet het doen met verhalen van papa (die haar naar school brengt) en oma (die haar ophaalt). Daar kan ik nu al best jaloers op zijn.
Zit nu net ook te bedenken dat we voor het slapen gaan nog best samen alvast mooie verjaardagskleren hadden kunnen uitkiezen. Hè, jammer. Dat is nu te laat.
Oké. Oké. De sentimentele knop mag uit, de Graaf. Het is wat het is. Suck it up, buttercup. You can’t have it all. Er komen nog heel veel andere bijzondere momenten de komende tijd waarbij je wél volop aanwezig zult zijn. Zoals het krijgen van de sleutel van het nieuwe huis vrijdagmiddag. Zoals Pippa’s échte verjaardag aanstaande zondag. Genoeg mijlpalen om samen mee te kunnen maken.
Zo. Dat had ik even nodig. Het sentimentele erkennen en het moment herkennen om mezelf weer bij elkaar te rapen: hoppakee, de schop onder de kont!
En jij: Dank je wel voor je luisterend oor 😉 (uhhh lezend oog!)
Is dit voor andere werkende moeders herkenbaar? Of zit ik gewoon een potje hormonaal te zaniken…?!
Lieve lieve emo groeten,
Annette
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door