Ik zweef. Op een bontgekleurde wolkje. Want: gisteren hebben we een kijkje binnenin mijn buik mogen nemen. Een half uur lang wegzwijmelen bij iedere beweging, zijn kloppende hartje en bij het zien van een minivoetje van 4 centimeter. Gevolg: ik ben nóg verliefder op ons heerlijk gemiddelde mannetje!
Doe mij alstublieft een heerlijk gemiddelde baby….
Mijn gevoel over de zwangerschap werd gisteren een heel stuk onbezorgder na het horen van heel, heel goed nieuws. Ik vroeg de echoscopiste van echocentrum Studio Spruit of ze ook de buikomvang van de baby wilde meten. Daar maakte ik mij namelijk toch wat zorgen over. Zou het wel gemiddeld zijn? Door de bloedsuiker-zelftester én gezonde voedingspatroon weet ik dat m’n waarden prima zijn. Maar de woorden van de gynaecoloog zitten nog steeds in m’n koppie:
Als we er na 22 weken achterkomen dat je baby een te grote speklaag heeft ontwikkeld, dan is het al te laat. Je moet wel aan je baby blijven denken, niet alleen aan jezelf.
Dit zei ze nadat ik had aangegeven niet in het ziekenhuis onder controle te willen blijven en er vertrouwen in had dat het bij de verloskundigepraktijk icm zelfcontrole goed zou komen. Ik ontkende de stempel zwangerschapsdiabetes die werd gegeven na 2 ietwat verhoogde gemeten ochtendwaarden (die simpel op te lossen waren door ’s avonds voor het slapen gaan een koolhyrdraatrijke snack, zoals een volkoren cracker met kaas, te nemen).
DE bevestiging: geen suikerbaby
Dus toen de buikomvang van de baby gisteren heerlijk gemiddeld bleek te zijn, kon ik wel een gat in de lucht springen. Daar was eindelijk de bevestiging: Zie je wel! Geen suikerbaby! Ik kan dit. Zelluf!
Dat gat in de lucht was zeer figuurlijk. Want, ik bleef lekker liggen: de echo ging vrolijk verder. Na dat hele goede nieuws kon ik pas echt genieten van het bewonderen van ons wondertje. Dat hij 25 van de 30 minuten zijn handen, voeten én de navelstreng voor z’n gezicht had, kon de pret(echo). De kiekeboetjes waarbij we wel z’n snoetje konden zien waren goud waard. Oh, en die beentjes. Te geweldig om naar te mogen kijken!
Trotse grote zus
Dat vond Jools ook. Ze was zo blij dat ze bij dit speciale moment aanwezig mocht zijn. Pippa was uit logeren, dus het was een heel fijn uitje voor 3. Wat het nog specialer maakte, was dat gisteren Thaddeus en ik ons negenjarig samenzijn vierden. Eerst romantisch uit eten bij Panini in Lisse en daarna kijken naar ons zoontje. Dat onze oudste dochter daar allemaal bij was, voelde heerlijk.
’s Avonds voor het slapen gaan zei Jools: “Oh, ……… is toch zoooo schattig!” (Jools weet de naam van haar broertje al ;-))
Negen jaar geleden: hoe het allemaal begon. En kijk ons nu…. Bijna een gezin van vijf!
Ja, ik zit hier ongegeneerd even lekker al m’n zegeningen te tellen. Voel me een heel rijk mens vol liefde.
Oké, genoeg zwijmeldezwijmel hihi. M’n middagpauze is om. M’n grade 4 kids komen zo binnen om Nederlands te leren. Nog even gauw wat laatste dingen voorbereiden. Zin in!
liefs,
Annette
PS: Toen ik gisteren een blij berichtje over de goede echo naar de familie app stuurde, had mijn moeder niet helemaal in 1 keer door over wie z’n buikomvang ik het had….
Hahaha, goooo mam!
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door