We hadden een super fijne ochtend en middag gehad met z’n drietjes. Lekker zwemmen en spelen in het SKWA in Hoofddorp, lunchen met lieve mensen, knutselen bij Lievelingetjes Kinderwarenhuis en daarna zwemles bij Zwemcollege Lisse. De meiden deden keihard hun best bij de zwemles en behaalden mooie resultaten. Pippa heeft het 1e niveau met succes afgesloten en Jools kreeg DE uitnodiging waar ze op hoopte: ze mag zondag proefafzwemmen! Later deze week hoort ze van haar zwemmeester of dat voor haar A of B zal zijn. Er is namelijk een kans dat ze A mag overslaan en gelijk voor B door mag. Aan het einde van de middag had ik dus twee stralend blije dolfijntjes.
Pippa trok de blije lijn door toen ze op werd gehaald voor een logeerpartijtje bij oma Monique. Onze schoolvakanties lopen compleet ongelijk, dus moesten we voor 2 weken puzzeltjes oplossen. Wat gelukkig gelukt is dankzij de liefste familie. Jools bracht ik naar Wormer, om bij mijn ouders te logeren. Maar boven haar hoofdje zag ik steeds meer een regenwolkje opkomen. Jools is een heel, heel, heel gevoelig meisje en vindt dingen doen (zoals logeren of bij iemand anders spelen) zonder papa en mama spannend. Althans, ze maakt het van te voren in haar hoofd heel spannend. Terwijl ze het eigenlijk juist ook ontzettend leuk vindt om -zoals in dit geval- een paar dagen de volle aandacht van opa en oma te krijgen. Met dat voorop in haar gedachten was ze tijdens de autorit van Lisse naar Wormer nog in een oké-humeur. En tijdens het eten (oma’s pannenkoeken, what else?!) ook. Natuurlijk ving ik wel al wat signalen op, want tja: dat is wat moeders doen, dus ik probeerde mijn vertrek zo Jools-vriendelijk mogelijk aan te pakken. M’n ouders werkten daar ook fijn aan mee en we kletsten gezellig over de leuke dingen die Jools met opa en oma zou gaan doen.
Maar ja, toen was HET moment daar. Tijd voor mij om te vertrekken. Jools probeerde dat te voorkomen door als levende blokkade op te treden. Bij de deur volgde de octopustactiek, gepaard met hartverscheurend gehuil. Alle vezels in mijn lijf wilden haar troosten, maar al m’n verstand wist dat het heus ook wel weer goed zou komen.
Dus… trokken m’n moeder en ik haar met moeite van mij af, snelde ik in m’n blote kont de deur uit (ze had m’n broek naar beneden getrokken) en plofte neer in de auto (m’n broek was inmiddels opgehesen). Al wegrijdend zwaaide ik naar m’n moeder, vader en Jools die voor het raam stonden. M’n vader had Jools opgetild en zwaaide terug. M’n moeder zwaaide ook. Jools maakte ‘kom hier’ bewegingen met haar armen. Och arme schat, m’n moederhart jankt!
Wetende dat Jools met wat tijd, een ijsje en veel knuffels er snel weer bovenop zou komen, reed ik Wormer uit.
In de auto nam ik ook mijn tijd om hiervan bij te komen. Het ijsje werd gescoord bij McDonalds. De knuffels kreeg ik van Thaddeus. Mede doordat ik voor hem ook een mcFlurry mee had gebracht. Liefde van de man gaat door de maag 😉
En zo, kwam het toch allemaal goed. En leefden we nog zoet, zonder tranen en gelukkig.
Liefs,
Annette
PS: Herken je hier iets in? Heeft jouw kind ook moeite met afscheid nemen wanneer het om een logeerpartijtje gaat? Of iets anders zonder jou?
The Flying Dutch Family 
Lastig soms hè, die gevoeligheid? Ze kunnen zichzelf dan zo in de weg zitten. Bij ons is het zwemles, waarbij ik achter het glas moet blijven, iets wat spannend blijft. En dat terwijl mijn oudste gewoon super sterk en sportief is en van het water geniet.
LikeLike