Hoe de baby in mijn buik mij gisteren flink liet schrikken…

Voordat je zwanger bent begint de onzekerheid al: zal het lukken? Is alles in orde met mijn vruchtbaarheid en die van mijn partner? En als dat magische wonder zich dan voltrokken heeft en er bewijs te zien is in de vorm van een positieve zwangerschapstest, dan kan het echte ademhalen pas beginnen na het zien van een kloppend hartje en een rondzwemmend lijfje met armpjes en beentjes. Daarna leef je uit naar de 20 weken echo en hoop je met heel je hart en ziel dat je daar een lekker gemiddelde baby te zien krijgt. Kortom: tijdens de gehele zwangerschap (en dus daarvoor) kun je je behoorlijk onzeker voelen. Er blind op vertrouwen dat alles maar goed gaat zou een hele geruststellende oplossing kunnen zijn, maar dat vind ik zelf gemakkelijker gezegd dan gedaan. Zelfs nu, in de laatste fase van mijn zwangerschap van ons derde kindje, vloog de angst mij gisteren opeens naar de keel….

’s Morgens had ik nog wat heerlijke wiebelbillen- en trappelvoetenmomentjes gehad met onze baby boy in mijn buik. Toen ik ’s avonds in bed lag, realiseerde ik mij opeens dat in die gehele tussenliggende periode, ik de baby helemaal niet meer gevoeld had. Ik deelde deze beginnende en nog redelijk lichte zorgen met Thaddeus. Met zijn hand en mijn hand op m’n buik hoopte ik van harte dat meneertje wat zou gaan bewegen en we gerustgesteld in slaap konden vallen.

Thaddeus had weinig moeite met in slaap vallen. Het kostte hem een minuut of 5. Bij mij daarentegen, groeide de onrust doordat ik nog steeds niets voelde in mijn buik. Normaal gesproken begint de baby gelijk lekker te bewegen zodra ik rustig ga liggen of zitten. Aangezien liggen niets scheen op te leveren, ben ik rechtop gaan zitten. Handen strategisch geplaatst op de bol en wachten maar.

Tijdens dat wachten in het donker -wat als mega lang voelde- kwamen allerlei donkere gedachten m’n hoofd doorspoken. Zó niet Annette Style, maar er was geen houden aan: ik bleef maar niets voelen en dat gebeurt nooit. Mijn meneertje is altijd actief als ik rust. Kom op, doe iets. Iets!

Waarschijnlijk duurde het niet langer dan een half uur, maar voor m’n gevoel heb ik daar uren als een boeddha met de meest ongunstige scenario’s m’n hoofd doorkruisend en m’n handen om m’n buik gevouwen in het donker gezeten.

Tot ik voorzichtig wat beweging voelde en in 1 klap ALLE duisternis verdween. Pffffffffffffffffewwwwww. WAT een opluchting. Wat een geruststelling. Hij doet het nog. Hij beweegt. Hij leeft. Dank dank dank!

Zo, tijd om Thaddeus zijn voorbeeld te volgen. Tijd om ontspannen in slaap te vallen. Zelfs dat steeds actiever wordende getrappel in m’n buik weerhield mij daar niet van. Trappel jij maar lekker door, lief klein meneertje.

liefs,

Annette

PS: Ik zit dit hier nu -tijdens m’n verlof en 37 weken zwanger- op de bank te typen onder het genot van een kop thee én een gezellig actieve baby. Zo, zo, zo, ZO fijn!