Ik lig op mijn rug in bed en weet even niet zeker of ik nou wakker ben of slaap. Als ik m’n ogen activeer, voel ik mezelf ietwat meer terugkeren naar de wakkere wereld. De klok tikt 4.15 aan. Goede(bijna)morgen, wat heb ik het heet. Bloedheet. Wat me verder opvalt aan de situatie is dat er een compleet ontspannen baby bovenop mij ligt. Een ontspannen, maar verrassend oplettende baby die zijn territorium bewaakt: the boob zone = his zone deze nacht. Uit deze zone probeer ik hem al sinds gisteravond te verplaatsen naar zijn eigen bed. Oké, klaar voor poging weet-ik-veel. Ik probeer voorzichtig met behulp van 1 hand omhoog te krabbelen en houd de baby tegen met de andere. De pijn in m’n buik is brandend en met alle macht probeer ik mezelf in bochten te wringen zodat het beter uit te houden is. Gaat dit lukken? Kom ik met baby en al overeind? Kan ik hem al slapend in zijn bedje leggen zodat deze mama zelf ook wat rust kan pakken?
Yup. Dat was dus afgelopen nacht. Een nacht vol uitdagingen. Maar ook een nacht vol eigenwijsheid van mijn kant. De uitdagingen die ik hierboven beschreef en mezelf oplegde, hadden niet persé zo ingewikkeld hoeven te zijn. Ik maakte het mezelf veel moeilijker door niet de hulp van Thaddeus in te schakelen. Want: ik wilde Thaddeus met al mijn liefde zo graag lekker laten slapen. Ik wist hoe moe hij was. Ik had gezien hoe hij de afgelopen tijd in de allerhoogste versnelling had geleefd om alle gaten dicht te lopen. Ik gunde hem met heel mijn hart deze (minimaal) 5 uurtjes ongestoorde slaap. Al moest ik er de mijne voor opofferen en deed het zelfs letterlijk pijn.
Je voelt de meltdown al aankomen. Ik was keihard aan het klungelen om Sol terug in z’n mandje te krijgen en stootte ondertussen m’n telefoon (die ik gebruikte als zaklamp om Sol welgemikt in z’n slaapzak te leggen) op de grond. Het licht was compleet weg, maar ik gaf niet op. Zelf toen ik merkte dat Sol wakker aan het worden was mijn mijn onhandige bewegingen.
Maar toen ik voelde dat ik de slaapzak in alle verkeerde bochten en hoeken mogelijk gewoeld had én Sol weer begon te huilen omdat hij wakker was geworden, knapte er iets. Ik legde Sol in z’n mandje, liet mezelf achterover vallen in bed gevolgd door een scheldwoord en heel veel tranen. Ik was boos (op geen idee wie trouwens), verdrietig en moe en alles. Ik kón niet meer.
Thaddeus werd hier wakker van en schrok van mijn paniek. Ik vertelde met horten en stoten hoe m’n nacht tot nog toe verlopen was.
Thaddeus zijn reactie was de meest liefdevolle actie die ik mij had kunnen wensen. Hij zei dat we dit samen konden, dat hij mij ging helpen en dat het allemaal goed kwam. Hij ging zich over Sol ontfermen en wilde dat ik goed voor mezelf ging zorgen door te rusten.
Daarna volgde een groot zwart gat en het volgende moment was het 9.30 uur.
Dank je wel liefste schat.
De rest van de dag heb ik Thaddeus zijn woorden nog verder in mijn hart gesloten: Wij kúnnen dit. Samen. Wij helpen elkaar. Want liefde overwint alles.
liefs,
Annette
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door