De afgelopen (nog geen) week was bi-**-zar. Het voelt als eeuwen geleden dat ik daar op die operatietafel lag en er met man en macht een kind uit m’n buik getrokken werd. Het voelt als eeuwen geleden dat ik spugend en flauwvallend in m’n kraambed lag met een baby op m’n borst waar ik niet naar kon kijken omdat m’n ogen steeds dichtvielen. En mensen maar zeggen: “Gefeliciteerd, geniet ervan!” en “Ja, hij is geboren! Nu genieten!” of “Blijven genieten hoor van die kraamweek.” Nou, ik vond het de eerste dagen-100 genieten. Ik vond het zelfs vurskrikkulluk. Kon geen beweging maken zonder helse pijnen. Ik vond er niks aan. Maar ik wist ook: dit is even part of the deal. Hier moet ik doorheen. Suck it up, buttercup. Maar tegelijkertijd bleef ik wel oog houden voor de momenten waarop ik iets moois zag of meemaakte. Daarmee vulde ik langzaam maar zeker m’n zakken, uhh hart. Tot we op een zeker moment op zaterdagavond met z’n vijfjes om de eettafel zaten en m’n hart zo goed gevuld was dat ik bijna barste van geluk. Dat gevoel bleef de uren en de dagen dagen daaropvolgend aanhouden en de pijn in m’n buik werd minder en minder. YES! Dít is genieten. Het is gelukt! Ik kan het!
Ons belangrijkste ingrediënt voor een blij gezin van vijf = geen kraamvisite
Thaddeus en ik hebben samen heel goed nagedacht over wat de beste start zou kunnen zijn voor onze nieuwe gezinssamenstelling. Er komt opeens een heel nieuw mensje bij ons in huis wonen en dat is voor iedereen ontzettend wennen. We moeten opnieuw op zoek gaan naar de juiste balans. Dat vergt enorm veel tijd, maar dat vergt ook enorm veel rust. Wij hebben er bewust voor gekozen om onnodige extra prikkels buiten de deur te laten. Letterlijk. Voor ons voelt het heel onnatuurlijk om opeens aan de lopende band allerlei mensen over de vloer te hebben die we normaal gesproken ook niet regelmatig zien. Waarom zouden zij nu er een baby geboren is wel opeens langskomen?
Wij hebben ervoor gekozen om de tijd en aandacht die men tijdens de kraamtijd besteedt aan kraamvisite, te besteden aan wat voor ons op nummer 1 staat: ons gezin. Die kostbare tijd en aandacht is juist nu, tijdens het vinden van een nieuwe balans, een nieuwe veilige thuisbasis, van het allergrootste belang. We zagen tijdens de eerste dagen na de geboorte van Sol, dat ieder gezinslid hiernaar snakte. We waren allemaal van de kaart. Ik zag het aan Thaddeus, maar vooral ook aan Jools & Pippa. De meisjes wisten zich de eerste dagen in het ziekenhuis en daarna thuis geen houding te geven. Zo van: Moet ik me nu anders gedragen? Hoe werkt dit? Wat betekent het voor mij dat er een baby broertje hier in huis woont die zoveel aandacht van mijn ouders opeist? Dat zijn toch nogal heftige dingen voor het koppie van een kleuter! Gelukkig helpt het heel goed om de meisjes hun gedachten te laten verwoorden. Steeds maar weer vragen naar hoe zij denken over allerlei gebeurtenissen. Pippa gaf op vrijdag aan dat ze het niet leuk vond dat er steeds allemaal mensen die ze niet of niet goed kende bij ons in huis waren. Ze doelde op de kraamzorg en de verloskundige. Mede daardoor -en gewoon omdat we verder de hulp niet echt nodig hebben- hebben we afgesproken met de kraamzorg dat ze 2 (ipv 6) uurtjes per dag bij ons langskomt.
Ze is overigens echt een super fijn mens! Vandaag nam ze de meisjes mee naar de speeltuin en trakteerde hen op een ijsje. Zo lief!
Nu we dus wel álle tijd en aandacht voor ons gezin hebben, zien we Jools & Pippa terug veranderen in zichzelf. Van twee op hun tenen lopende, zeer lichtontvlambare meisjes, zijn ze nu de meest trotste, lieve, zorgzame en mentaal steeds stabieler wordende grote zussen. Natuurlijk zijn het ook gewoon nog kleuters, dus het is niet alleen maar cuteness die de klok slaat. Hahaha, écht niet!
Spontaan bakkie doen samen? Leuk!
Omdat wij geen kraamvisite inplannen in de agenda -die ik overigens niet eens heb-, blijven er zeeën van tijd over voor spontane dates op momenten dat we zien dat ons hele gezin daar aan toe is en blij van gaat worden. Of dat zo is, weten we pas op dat moment zelf en niet al dagen of weken van tevoren. Daarom plannen wij niets in en gaan wij voor spontaan. Ergens een bakkie koffie drinken met een taartje erbij (dat vinden Jools & Pippa ook helemaal geweldig), gezellig lunchen op het strand (yes please!) of samen een rondje wandelen + kids uitlaten in het park of bos (zo fijn) > allemaal dingen die wij 100 keer leuker vinden dan aan de lopende band vluchtige bezoekjes aan huis. Wij gaan veel liever voor die waardevolle quality time met de mensen die wij lief hebben.
Bonusingrediënten voor een extra portie geluk
Het genieten smaakt nog lekkerder dankzij de allerliefste familieleden en vrienden die opeens op de stoep staan om avondeten af te leveren. Hoe niet normaal lief? Ook komen de opa’s en oma’s regelmatig de meisjes ophalen om Thaddeus en mij wat extra tijd en ruimte met Sol te geven. Dank dank dank daarvoor!
“Nee” zeggen blijft lastig
Toch blijft de kraamvisiteboot afhouden een gevoelig iets. Het is zo lief wanneer mensen vragen wanneer ze naar Sol mogen komen kijken. Maar wanneer we een afspraakje maken met één zo’n lief iemand, dan staat al heel gauw de hele agenda -die ik dus niet heb- vol. Gelukkig, gelukkig, gelukkig begrijpen de goede vrienden wij de onze mogen noemen dit. Zij kennen ons al ietsje langer dan vandaag en weten dat wij heel onrustig zouden worden van te veel vooraf geplande dingen in het verschiet.
Maar makkelijk is “nee” zeggen dus echt niet! Het helpt wel dat we weten dat het voor een goed doel is: een relaxed en blij gezin van vijf!
liefs,
Annette
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door