Waarom we op het laatste moment besloten om toch niet op vakantie te gaan (en dat een topbeslissing bleek te zijn!)

Vrijdagochtend, 27 december 2019, 8.30 uur. Meer dan helft van de tassen voor onze vakantie naar Duitsland staat al gevuld klaar. Het beddengoed, de handdoeken, tas met kleding en spullen voor Sol, mijn kleding, Thaddeus zijn kleding, toiletspullen, de kinderwagen: het kan zo als tetrissteentjes in de auto geplaatst worden. Alleen kleding voor de meiden, entertainment en eten + drinken moet nog verzameld worden en dan kunnen we gaan. Maar ineens bekruipt me het gevoel dat ik er eigenlijk veel liever thuis wil blijven. Iets weerhoudt me ervan om om reis te gaan. Ik heb helemaal geen zin meer om van alles in te pakken, de auto vol te laden en naar Duitsland te rijden. Wat zal ik met dit onrustige gevoel doen? Wegstoppen en me gewoon aan het plan houden? Of het uitspreken?

Better Out Than In

Natuurlijk sprak ik het uit. Uitleggen lukte niet echt, maar dat hoefde eigenlijk niet eens. Er werd al vrij snel besloten dat we niet op vakantie gingen en daar was iedereen oké mee. We vulden een grabbelpot met papiertjes waarop leuke uitjes geschreven stonden, skeelerden van ons huis naar de pizzeria in het dorp en knutselden een winterlandschap bij Kinderwarenhuis Lievelingetjes. En ’s avonds, toen de kids op bed lagen, zat ik heel fijn met de voetjes omhoog op de bank. Lekker in Nederland.

Een overduidelijke voorbode: volg altijd je moedergevoel

Maar waar dat gevoel om thuis te blijven nou vandaan kwam? Ik had geen idee. Wel wist ik dat het zo sterk was, dat het me overduidelijk tegen wilde houden om op vakantie te gaan. Iets vertelde me om thuis te blijven. Vandaag werd het ‘waarom’ pas uitgelegd: mijn moedergevoel wíst dat we beter in Nederland konden blijven vanwege Sol z’n gezondheid. Ik kom net bij de huisartsenpost vandaan en ben zóóó blij dat we in Nederland zijn gebleven!

Volg altijd je moedergevoel

Sol was al sinds vrijdag een beetje snotterig en hoestte wat. Niet ernstig ofzo. Zaterdag, zondag en vandaag overdag bleef dat doorgaan. Alle drie die nachten heeft hij liggen spoken met z’n volle neus en geïrriteerde keel. Maar vanmiddag begon hij steeds vaker te jammeren. Echt zo’n ritmisch gejammer alsof hij pijn aan het proberen te verdragen was. Rond een uur of 16.30 uur werd het steeds erger -inclusief gehuil- en besloot ik zijn temperatuur te checken. Dit was 39.5. Ik gaf hem een zetpil en belde de huisartsenpost. Sol had duidelijk ergens veel last van: hier moest een dokter aan te pas komen.

Volg altijd je moedergevoel

De mevrouw die ik aan de telefoon had gehad ontving me super lief en zei dat ik zo goed gehandeld had. Ze liet me plaatsnemen in de wachtkamer. Toevallig zaten we naast een andere moeder met een baby van 5 maanden. Al snel waren Sol en ik aan de beurt en checkte de huisarts zijn oren (schoon), longen (schoon) en keel (verdikte amandelen). De huisarts dacht aan een virale keelontsteking. Behandeling: paracetamol en veel knuffelen. Meer kon er niet aan gedaan worden.
Na het verlaten van de spreekkamer sprak ik nog even de telefoniste en haar collega’s. Ik had er namelijk geen goed gevoel over om nu gewoon naar huis te gaan met een steeds zieker wordende Sol. Z’n koppie was inmiddels vuurrood, z’n ademhaling kraakte luid en hij jammerde hartverscheurend ritmisch door. Deze vrouwen begrepen mijn zorgen compleet en gingen over tot actie door nog eens aan de huisarts te vragen of er niet iets anders gedaan kon worden. De huisarts liet me terugkomen in de spreekkamer en zei dat hij Sol er niet ziek genoeg uit vond zien om naar een kinderarts te sturen. Het feit dat hij nog kon huilen en alert was vond hij positief. Toen Sol later in slaap was gevallen was volgens hem ook positief.
Dus gingen we maar naar huis. Wel drukte de telefoniste mij op het hart om bij ieder twijfelmomentje haar te bellen. Zo lief!

Volg altijd je moedergevoel

Vannacht lig ik meer dan ooit met wakkere oren te slapen. Ik zal ons Solleke mega scherp in de gaten houden. Ik zal m’n moedergevoel meer dan ooit laten spreken. Er zijn duizenden verhalen waaruit blijkt hoe zeer je dat kunt vertrouwen. En het is eigenlijk ook super logisch, want je kindje is een stukje van jou. Maar toch blijft het keer op keer bizar wanneer blijkt dat m’n (voor)gevoel klopt. Des te meer redenen om ernaar te blijven luisteren.

En helemaal wanneer vriendlief mij daar net mee complimenteert. Hij was blij dat ik zo adequaat gehandeld had om naar de huisartsenpost te gaan. En hij was degene die net opmerkte dat de reden gekke voorgevoel van niet op vakantie willen gaan, nu boven water is. Thuis is de beste plek om te zijn en om vanuit te handelen wanneer het nodig is in deze situatie.

Ik hoor boven een baby zielige geluidjes maken. Tijd voor de borst, knuffeltjes, lieve woorden en een zetpil.

liefs,

Annette