Sta je dan, in je bikini aan de rand van het wedstrijdbad. Met je blije baby in je armen die net heeft genoten heeft van zijn zwemlesje. Kijkend naar je twee dochters die een super stoere missie hebben: 12 baantjes trekken zonder te stoppen. Je hele lijf tintelt van trots. Dit is nou rijkdom. Wow. Maar dan wordt er iets tegen je gezegd waardoor je van je wolkje geduwd wordt. Er wordt naar je buik gewezen en je wordt gefeliciteerd met je vierde zwangerschap. Terwijl je toch echt niet in verwachting bent.
True story. Dit overkwam mij echt. De badmeester zei:
Oh, wat leuk Annette! Gefeliciteerd met je zwangerschap! Dat wordt je vierde kindje dan, toch?
Uhhh… Ik was even compleet sprakeloos. Met moeite kon ik “uhhh ik ben niet zwanger hoor” uit m’n mond krijgen. Maar de badmeester ging gewoon door:
Oh, maar je hebt wel echt een mooi bol buikje. En de rest van je lijf is niet dik. Het lijkt net of je zwanger bent.
Wat mij vooral leek, was dat ik de enige was die me super super ongemakkelijk voelde. De andere partij ging gewoon vrolijk door met naar mijn buik kijken en wijzen. Ik zocht afleiding en verplaatste mijn niet-zwangere lijf flink wat meters verderop om Jools & Pippa aan te moedigen met baantje nummer 10.
Toen ze uit het water klommen, liepen we vlot langs de badmeester door naar de douches. We zeiden hem gedag en wensten hem verder nog een fijne dag. Hij maakte het afscheid een heel stuk minder vluchtig en had zelfs nog een kers op de taart klaar:
Ja, ik zie het nog steeds hoor. Ook van de zijkant lijk je net zwanger. Nou meiden, ik dacht dat jullie er nog een broertje of zusje bij krijgen, maar dat is dus helemaal niet zo. Doei!
Wow. Just wow.
Inmiddels had ik het punt bereikt dat ik de humor van de situatie in was gaan zien. Onder de douche kletsten we nog na over wat de badmeester allemaal gezegd had en we moesten er enorm om lachen. Voor de gein zette ik m’n buik nog meer uit en de meiden deden mee: “Hoeveel weken ben jij zwanger?” “Weet je al of het een meisje of een jongen is?” “Oh, ik voel getrappel!”
En hoppa. Zo zat ik binnen no-time weer helemaal terug op m’n wolkje. Ik voelde me weer schathemeltjerijk. Geen idee of dat 1 woord is, maar who cares. Je begrijpt vast wat ik bedoel 😉
Liefs,
Annette
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door