Super jammer: onze emigratie naar Zuid-Afrika in oktober gaat niet door….

Tranen rollen over m’n wangen tijdens het typen van bovenstaande titel. Jeetje, wat is dit even slikken zeg. Het doet zelfs pijn in m’n hart. Ook Jools en Pippa hebben een traantje gelaten toen we gisteren hoorden dat ik niet aangenomen kan worden bij Green School South Africa. We zaten al zover in het proces en voor ons gevoel stonden we al met één voet op Zuid-Afrikaanse bodem. Thaddeus vindt het ook super jammer, maar hij is wel de nuchtere van ons gezin. Fijn, want dat is wel nodig met 3 van die emo-kippetjes bij ons in huis. Alhoewel vandaag, een dag later, de rust al weer redelijk wedergekeerd is. Incasseren, silver linings zoeken en de mooie momenten van het heden plukken.

Terug in de tijd: Hoe ons ‘bijna-Zuid-Afrikaanse-avontuur’ begon

Zes jaar geleden reisde ik in m’n eentje af naar Nepal om daar vrijwilligerswerk te doen: teacher training sessions op schooltjes én het uitdelen van schoolbenodigdheden aan de kinderen. Ik bleek niet helemaal alleen op reis te zijn, want ieniemienie Pippa zat in m’n buik. Met uitzicht op de Mount Everest had ik een positieve zwangerschapstest in m’n handen en belde dolblij Thaddeus om te vertellen dat Jools een broertje of zusje zou krijgen. Samen met Pippa (zo voelde het) beleefde ik een prachtige tijd daar in Nepal. Een ontmoeting die mij al die jaren heel goed is bijgebleven was die met Becca en Maddie Stine. Deze twee Amerikaanse zussen waren studenten van Green School Bali en assisteerden mij tijdens het vrijwilligerswerk. Ze vertelden mij honderduit over hun school en die verhalen raakten mij op de één of andere manier in het hart. Wowwww… Die school klonk echt als een droomschool.

Drie maanden geleden vertelden lieve collega’s en vrienden Daan en Jonne dat ze gaan verhuizen naar Thailand. Daan heeft daar een baan gekregen als Dutch teacher op een internationale school. Thuis kletste ik hier met Thaddeus verder over. De wens om ooit weer het buitenlandse avontuur op te zoeken was er, maar we hadden in ons hoofd dat we de komende tijd nog wel even in Nederland zouden blijven. Door de enthousiaste verhalen van Daan en Jonne werd dat vlammetje nog iets verder aangewakkerd en besloot ik om toch alvast eens even wat rond te gaan kijken op het internet. Zo uit het niets ‘popte’ Green School Bali in m’n hoofd op en typte ik dat in op Google en klikte door naar de website. En wowwwwww… Die school IS echt een droomschool. Niet normaal. Alles waar zij voor staan, is waar ik voor sta: de nieuwsgierigheid van het kind is leidend, leren door te denken en te doen, het stimuleren van creatief probleemoplossend en kritisch denken, geen vast programma -> kijken naar de behoeften van de kinderen, écht leren (geen ‘kale’ sommen/werkbladen die geen betekenis hebben voor het kind), het welzijn van het kind voorop stellen, kinderen leren te begrijpen dat alles en iedereen verbonden is met elkaar, kinderen zelf eigenaarschap geven over hun leerproces, ennnn buiten zijn, buiten leren, buiten spelen. Ja. Wowwww. Op mijn lijf en op die van onze kinderen geschreven!

En toen zag ik bovenaan de website staan: Green SchoolS. Huh?! Zijn er nog andere Green Schools? Waar dan? Huh?! In Zuid-Afrika? ‘Ons’ Zuid-Afrika?? Het land waar wij al 7,5 jaar smoorverliefd op zijn? En waar is die Green School dan? Oh, hij gaat nog gebouwd worden: ‘opening January 2021 in Paarl’. In Paarl? De Cape Winelands? Ons favoriete gebied?! WOWWWW.

Er stond op de website dat ‘educators’ een e-mail konden sturen om te laten weten dat ze geïnteresseerd zijn. Daar hoefde ik op die bewuste middag, op 15 april 2020, precies 0 seconden over na te denken.

E-MAIL VERSTUURD ✅

Het sollicitatieproces

Twee weken na het versturen van deze e-mail kreeg ik een berichtje dat het sollicitatieproces van start was gegaan. Ik kon een formulier invullen en er werd gevraagd om een video in te sturen waarin de kandidaat vertelt wat zijn of haar visie op onderwijs is. Daar ging ik even goed voor zitten en stuurde uiteindelijk heel tevreden het formulier en de video naar Team Green School South Africa. Twee dagen later kreeg ik al een mailtje terug met de vraag of we op maandag 27 april konden videobellen: de directeur, de founder en ik. YES PLEASE!

Dat eerste gesprek was te gek. Het voelde al snel heel goed en vertrouwd. Onze kijk op het leven en op onderwijs was zo hetzelfde! De directeur en de founder gaven aan dat ik bovenaan hun lijstje van ‘top picks’ stond. Yesss!!!

Inmiddels was Jools leerling geworden van het Green School online programma en via haar leerde ik Esbè kennen. Zij was Jools haar juf en zat ook volop in het sollicitatieproces. We hadden een super leuke klik en videobelden regelmatig om elkaar op de hoogte te houden over de laatste ontwikkelingen. We konden het ons al helemaal voorstellen dat we over een paar maanden samen deel uit zouden maken van het founding team van Green School South Africa. Tijdens de virtuele open avonden voor ouders waren we beiden aanwezig en groeide de band met de nog te bouwen school. Voor het tweede sollicitatiegesprek met het hoofd van Green School International en met een gepensioneerde schoolleider uit Zuid Afrika (die zijn gehele schoolloopbaan in opstand is gekomen tegen het traditionele onderwijs), bereidden Esbè en ik ons samen voor. Wij konden dit. We hadden er zoveel zin in!

Ook dat gesprek was geweldig. Achteraf stond ik te stuiteren van adrenaline. Esbè had hetzelfde gevoel. We deelden onze ervaringen later die avond via Zoom. Allebei met een wijntje in de hand deden we cheers via het beeldscherm. Dit kon niet anders dan goedkomen!

Afgelopen zaterdag ontvingen we allebei een questionnaire waarin gevraagd werd welke grades we les zouden willen geven en welke programma’s we zouden willen ontwikkelen. Het werd steeds echter. Steeds echter! Voor ons hele gezin! Thaddeus kletste er met vrienden over, Jools en Pippa wisten van het proces en leek het geweldig, onze familie en vrienden begonnen steeds meer aan het idee van een mogelijke verhuizing te wennen, we zorgden ervoor dat Sol z’n vaccinaties nog net konden worden gegeven voordat we in oktober zouden vertrekken, we bekeken huurhuizen op Val de Vie Estate (op een kilometer van de school), mijn Head of School van de Internationale School van Amsterdam wist er van…. We stonden al met één voet op Zuid-Afrikaanse bodem.

Op maandag ontving Esbè een e-mail waarin stond dat ze officieel aangenomen was.

Op woensdag ontving ik een e-mail waarin stond dat ze mij niet aan konden nemen, omdat ze niet het risico durfden te nemen dat ze niet op tijd mijn werkvisum rond konden krijgen.

BAM. BAM. BAM. Dat voelde als een klap in m’n gezicht.

Ik wist dat ‘visumdingen’ in Zuid-Afrika ingewikkeld zijn, maar dit nieuws had ik echt niet aan zien komen. Er stond verder geen uitleg in de e-mail.

Ik wilde de hele middag alleen maar huilen. Maar dat kon niet, want Jools en Pippa hadden allebei een vriendinnetje mee naar huis. Die vriendinnetjes zullen wel gedacht hebben dat de moeder van Jools, Pippa en Sol zich nogal vreemd gedroeg…. Ik heb boven in het washok zo hard staan huilen terwijl Thaddeus mij in z’n armen hield. Maar dat kon dus ook niet al te lang, want tja: ons huis was gevuld met spelende kindjes en een slapende baby.

EMo-shoppen, emo-appen en emo-bellen

En jeetje, wat zijn familie en vrienden dan LIEF LIEF LIEF. Na een informerend appje dat ons ZA avontuur niet door zou gaan stonden een half uur later m’n schoonouders op de stoep met een bos bloemen met in het midden een Protea: de nationale Zuid-Afrikaanse bloem. Hoe lief. Elles, Anouk en vriendin Cindy belden gelijk om te vragen hoe het ging. Geen idee of ze me verstaan hebben, want ik kon alleen maar snotteren. En de allerliefste appjes stroomden binnen. Hoe lief. Hoe lief?? Dank jullie wel.

Toen Jools en Pippa aan het korfballen waren ’s middags ben ik even gaan emo-shoppen: een nieuwe jurk, een fles wijn en tapas hapjes. Zo. Dat voelde al gelijk een stuk beter.

Silver Linings

Gelukkig, gelukkig zijn wij heel goed in terugveren. Bouncing back up. Sterker dan daarvoor. Met ons hele gezin. Jools en Pippa zijn in dit hele proces ook een heel belangrijk onderdeel geweest. Van de voorzichtige voorpret, van het steeds iets echter worden, van de teleurstelling en van het terugveren. Jools vertelde mij net dat ze zo blij is dat we altijd alles aan haar vertellen en dat ze daardoor heel goed begrijpt hoe ik mij voel. Ze zei dat ze blij is dat wij onze gedachten aan haar vertellen, want dan kan zij dat ook doen en dan kunnen we elkaar helpen. Wowwwww. Joolsje! Fijn kind! Dank je wel voor deze woorden.

Het is zoals het is. We zijn waar we moeten zijn. En dat is goed.

Ik geloof enorm in het lot. Het had gewoon zo moeten zijn. Ik vind altijd enorm veel rust in ‘het is zoals het is’. Suck it up and doorgaan. Wie weet wat voor ander avontuur er op ons pad zal komen. Maar avontuur vinden we ook door keihard in het moment te leven. Avontuur vinden we in ons eigen huis. In onze tuin. Bij de Olmenhorst. Op het strand. In het bos. In een museum. In een restaurant. In de Turkse supermarkt. Bij en met onze familie en vrienden. Daar zijn we enorm dankbaar voor. We zijn ook niet persé op zoek naar iets anders of naar meer, omdat we niet tevreden zijn. We willen niet weg uit Nederland omdat we het hier niet naar onze zin hebben. We zijn hier dol- en dol- en dolgelukkig. Met elkaar. Met onze familie en vrienden. Met ons fijne landje. Had ik al gezegd dat ik daar dankbaar voor ben? Haha ik ben hier heeeeeel dankbaar voor!!!

Heel veel liefs,

Annette

.