Let it go, let it goooo! Maar hoé dan..?

Woensdag. Een doorsnee dag in een doorsnee week. Nou ja, niet helemaal, ik zit natuurlijk in mijn verlofperiode. En geloof me, zo aan het einde van mijn zwangerschap ervaar ik dat best wel als heel fijn. Tijd om dingen in orde te maken, tijd om wat meer te rusten en meer tijd voor ons lieve meisje Lauren. Ik probeer dan ook zoveel mogelijk leuke dingen met haar te doen nu de chaos nog niet losgebarsten is. Veel spelen, wandelen, naar de kinderboerderij, het maakt me allemaal niks uit. Zolang zij maar geniet!

Vanochtend was het tijd voor een gezellige ochtend Ballorig, samen met mijn vriendin en Lauren haar vriendje Guus. Haar dreumesgedrag kwam al snel boven vanaf het moment dat de gordijnen open gingen. ‘Nee, nee en nog eens nee’. Maar dat gaf niks, ik wist dat ze zou gaan genieten in Ballorig. Lekker klimmen en klauteren, spelen in de ballenbak en scheuren van de glijbaan. Eenmaal aangekomen in Ballorig was dat ook zo! Ze wist niet hoe snel ze weg moest komen.

Dan smelt je hart toch hè, als je ziet dat je kind zo geniet. Haar onbevangenheid en puurheid. Het plezier dat ze beleeft wanneer ze zo lekker aan het spelen is. De wereld is één groot feest vol kleuren, gezelligheid en plezier! Op het moment dat ik haar zo zag genieten kroop ik in mijn enorme moeder zeepbel, niemand kon mij nog wat doen.

Maar dan…dan gebeurt het. Ik zie Lauren naar de glijbaan rennen, klimmen en glijden. Achter haar aan glijdt een jongetje naar beneden. (So far so good, er gebeurt nog niks met mijn moederhart). Inmiddels is Lauren alweer bij het trappetje. Het jongetje komt haar achterna, doet zijn arm om haar nek en gooit haar met een zwieper achterover. Lauren valt om haar achterhoofd en begint keihard te brullen. Ik (zwangere vrouw, 37 weken onderweg) schiet overeind en in een reflex ren ik naar Lauren en het jongetje toe.

Ik zal even vertellen hoe dat er ongeveer uit heeft gezien: Maak een plaatje in je hoofd van een olifant die in slow-motion op zijn doel af gaat. Heb je het plaatje? Nou zo dus. Woest aantrekkelijk.

En toen gebeurde het.. Heel erg, maar ik liet mij gaan. I know, ik ben er niet trots op.

Ik pakte Lauren op die natuurlijk als een ware dramaqueen zich liet horen en drukte me tegen haar aan. Ik boog me naar het ventje toe (fout fout FOUT!) en zei met een boos hoofd:

“Wat doe jij nou!?”

“Waarom doe je haar pijn?!”

“Dat mag niet wat jij doet, nu moet ze heel erg huilen. Dat kan niet hoor!”

Het ventje stond me vol verbazing aan te kijken met een pruillip. Ik draaide me om, gaf zijn moeder een woeste blik en met stoom uit mijn oren liep ik weg met een nog steeds krijsende Lauren.

Zucht…niet veel later, Lauren was alweer lekker aan het spelen, dacht ik erover na. Ik schaamde me. Was ik nou serieus boos geworden op een klein ventje? In mijn hoofd zocht ik nog allerlei ‘ja maar’s’ maar eigenlijk had ik me als moeder gewoon laten gaan. Dat voelde niet goed. Het was dan ook de eerste keer dat ik zag dat zoiets gebeurde.

Lastig…

Het liet me niet los en eenmaal thuis dacht ik er nog eens goed over na. Want hoe lastig is het wanneer je ziet dat jouw onbevangen kind iets ‘aangedaan’ wordt. En als ik nu al zo reageer, hoe reageer ik dan wanneer ze een stuk ouder is en er serieuze dingen gebeuren? Bijvoorbeeld op school? Of nog veel later? Hoe doe je zoiets nou. Als leerkracht had ik er altijd allerlei ideeën over maar nu ik zelf een kind heb lijkt het ineens zo anders. En natuurlijk weet ik met mijn nuchtere verstand ook wel dat het belangrijk is dat ik haar leer om te gaan met ‘tegenslagen’ in het leven maar wanneer ze nog zo klein zijn als nu…

Ze zeggen dat opvoeden begint met loslaten. True.

Heeft iemand een gebruiksaanwijzing voor mij?

Over de schrijfster van dit artikel:

Tessa Bonhof-Regnerus (36 jaar) is echtgenote van Henk Bonhof, moeder van Lauren (1,5) en hoopt eind februari 2017  te bevallen van een tweede dochtertje. Woonachtig in Lelystad. Zij is naast studiecoach bij Studiecentrum Lelystad ook werkzaam als docent Plustijd op vier verschillende basisscholen. Tessa vormt samen met Annette de Graaf Team Momspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s.

Door positief in het leven te staan en vooral te focussen op de mooie en dankbare dingen in het leven inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om op een vrolijke, enthousiaste, nuchtere, smakelijke, gezonde en gezellige manier door de dag te fietsen. ‘What you see is what you get’ is volledig van toepassing op Tessa. Niks meer, niks minder. Gewoon precies zoals het is. Daar horen natuurlijk ook minder leuke dingen bij maar met een positieve insteek in het leven gaat het zonnetje altijd weer schijnen!

Disclaimer:

Annette en haar collega Tessa bloggen alleen over dingen die ze zelf meemaken of producten die zij zelf (hebben) gebruikt. Zij geven hierover ‘slechts’ hun persoonlijke mening.