Hoe mijn momweekend een geweldige wending kreeg…want alles is liefde!

Op dit moment sta ik in de keuken, de afzuigkap aan. Het is 21.15 uur en nee ik ben niet aan het koken. M’n kleine Pips heeft veel last van reflux en huilt dit weekend veel. Ik wieg de wagen heen en weer en hoor dat ze de hik heeft. Wanneer ik haar aankijk, kijkt ze met haar grote blauwe ogen terug. Ze begint uitgebreid te lachen. Man hé m’n hart smelt. Inmiddels is dit mooie meisje alweer 12 weken in ons leven en wat genieten we van haar en haar grote zus!

Ik denk terug aan het afgelopen weekend. My goodness wat een verwennerij stond er op de planning!

Via een actie had ik een haar -en make-up make-over gewonnen!! WAUW, zoiets wíl je toch gewoon winnen, daar droom je van! Je haar en make-up laten doen door mensen die er echt verstand van hebben. Hoe cool!! Oooh wat had ik er zin in! En het werd ook wel een keertje tijd. Met m’n haar wil ik nog wel eens variëren van het donker naar blond en van heel lang naar kort maar m’n make-up…ergens ben ik blijven steken bij m’n 14e levensjaar wat make-up betreft. Tijd voor wat nieuws!

Nou daar ging ik zaterdagochtend. Op naar Hizi hair. Manlief zou de meiden rond de middag naar hun lieve tante brengen want hij ging zijn eerste hardloopwedstrijd EVER rennen!! Vet cool natuurlijk!

Eenmaal aangekomen bij de kapper kreeg ik een welkom onthaal. Ik mocht zelf aangeven wat ik wilde. Ik ging voor een balialialiage. Geeeeen idee hoe het heet, maar zoiets dus. Van donker boven naar lichter in de punten zeg maar. Dat leek me wel wat!

Nou het was genieten hoor! Thee, koekjes, hoofdmassage en my oh my doe mij zo’n massage stoel! Zoooo fijn! Omdat ik de afgelopen weken niet meer dan 4 uur slaap per nacht, moest ik m’n best doen om niet in slaap te vallen in de stoel. Zou wat zijn als ik daar lig te snurken…geloof me, dat hàd gekund, Haha.

Dubbel en dwars genieten was het én, hierna zou ik door gaan naar Shab voor de make-up make-over Whoop Whoop!

Maar….ergens begon een stemmetje in mij te kletsen.. Henk rent z’n eerste wedstrijd..wat is er nou leuker dan dat je girlsquad je bij de finish opwacht met een welkom onthaal… maar dan moet ik de make-over afzeggen… maar wat zal manlief dat leuk vinden, z’n kleine peuter die papa roept wanneer hij over de finish gaat…

Nadat ik een geweldige goodybag heb gekregen vol producten en mega blij was met m’n nieuwe haren ben ik naar de auto gesprint. Met gierende banden ben ik naar m’n schoonzus gescheurd en heb de meiden ingeladen. Go go GO! We hadden nog ongeveer een kwartier, moesten nog parkeren én een plek bij de finish vinden. Okay ik reed een  ietiepietsie te hard, ging ongeveer op twee wielen over de rotonde, máár we waren er!! Hup Lauren in de buggy, Pips in de draagdoek en hollen maar! Terwijl ik aan kwam rennen zag ik dat er al wat mensen binnen gekomen waren. Ohw nooooo, we waren toch niet te laat hè..? Snel zochten we een plekje langs de hekken. Ik zette Lauren op een hek, hield haar stevig vast. Pips had ik lekker dicht bij me in de draagzak.

Bij iedere man die binnen kwam rennen riep Lauren Pappaaaaaa! De man naast ons deed dan ook iedere keer een stap opzij zodat we ‘pappa’ binnen konden zien komen. Ik bleef maar zeggen: ‘nee liefje, dat is papa nog niet’. 

Niet veel later kwam papa daar dan echt aan! Lauren riep weer papaaaaa! Maar dat hebben weinig mensen gehoord omdat ik hysterisch bleef roepen dat daar toch echt papa aan kwam. Wat een blije koppies. Lauren blij, papa blij en ik mega trots op mijn vent!

Vandaag was het dan echt Moederdag. Na 3 uur slaap en een helse nacht was ik even vergeten hoe fijn het gisteren was. Uren heb ik beneden gezeten met m’n lieve kleine meisje die maar bleef huilen door de pijn in haar slokdarm #refluxsucks (Reflux zou verboden moeten worden).

Met één oog open keek ik naast me en zag ik m’n kleine peuter met grote blauwe ogen me aankijken. Ik kreeg een dreun op m’n neus met haar knuffelkonijn en vervolgens klom ze met een hoop geschater bovenop me. Op dat moment kan ik niet anders dan smelten en keihard knuffelen. M’n lieve meisje. Intussen was kleine Pippa ook wakker en lag ook bij ons in bed. Ik keek om me heen en er kwamen twee woorden in m’n hoofd. Wat een RIJKDOM en wat ben ik een GEZEGEND mens. Daar kwamen de cadeautjes en het ontbijtje op bed. Heerlijk!!

Het allerleukste cadeautje? Lauren haar zelfgemaakte sleutelhanger met tekening. Zooooo zoet!! Iedereen wordt toch blij van al die geweldige knutsels??

Het allerlekkerste cadeautje? Dat ik mocht UITSLAPEN. My oh my wat kan dat soms fijn zijn!!

Terwijl Henk en de meiden beneden waren, ik m’n oogjes weer dicht deed dacht ik aan al die moeders in de wereld. Moeders die overladen worden met knuffels en kusjes. Maar ook moeders die hun kind of misschien wel kinderen moeten missen. Moeders die ook zo graag moeder willen worden. Moeders die hun eigen moeder moeten missen. Hoe moet het voor hen zijn, zo’n dag als deze…al die foto’s op social media, blije berichten. Ook in mijn naaste omgeving ken ik deze moeders, zelfs heel dichtbij. Ik ken ook hun verdriet. Stiekem bid ik dat deze moeders kracht mogen krijgen, gezien mogen worden, gehoord mogen worden. Een extra knuffel mogen krijgen vandaag.

Inmiddels is het bijna 22.00 uur. Kleine Pips slaapt. Ik kijk naar haar met een brok in m’n keel. Wat is ze mooi, zo puur, zo zoet. Wat bof ik toch enorm met m’n mooie gezin. En ja er zijn ook dagen dat het best heel pittig is of nachten waar maar geen einde aan lijkt te komen.

Maar ik zou het voor geen goud willen missen. Nooit.

En eigenlijk? Eigenlijk is het met deze aapjes iedere dag Moederdag.

Volgen jullie al onze avonturen al via Instagram? Kijk op lieve_lauren_en _pippa

Over de schrijfster van dit artikel:

Tessa Bonhof-Regnerus (36 jaar) is echtgenote van Henk Bonhof, moeder van Lauren (1,5) en Pippa (0). Woonachtig in Lelystad. Zij is naast studiecoach bij Studiecentrum Lelystad ook werkzaam als docent Plustijd op vier verschillende basisscholen. Tessa vormt samen met Annette de Graaf Team Momspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s.

Door positief in het leven te staan en vooral te focussen op de mooie en dankbare dingen in het leven inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om op een vrolijke, enthousiaste, nuchtere, smakelijke, gezonde en gezellige manier door de dag te fietsen. ‘What you see is what you get’ is volledig van toepassing op Tessa. Niks meer, niks minder. Gewoon precies zoals het is. Daar horen natuurlijk ook minder leuke dingen bij maar met een positieve insteek in het leven gaat het zonnetje altijd weer schijnen!