Peuterpuber vs exhausted mom

Iedereen die thuis een peuter rond heeft banjeren kent dit soort dagen. En geloof me, een dag als vandaag zorgt voor de nodige inspiratie. Het leven van een peuterpuber bestaat uit de he-le dag op ontdekkingstocht gaan. Álles is leuk, stom, interessant en mooi en dus ook ALLES moet uit kasten getrokken worden. Grenzen worden opgezocht. Het woord ‘nee’ is reuze interessant en leuk, zolang de peuterpuber het maar zelf zegt. Vandaag was zo’n dag. Een dag waarin de zin “Choose your battles” regelmatig door mijn hoofd ging. Want my oh my, Lauren was een terror peuter vandaag!

05:30 uur. Ik word wakker en hoor uit Lauren haar slaapkamer: “Maaaammaaaaaaa! Mamma mamma maaaaammaaaaaaa!! Kkkoekje!?” Serieus, hoor ik haar nou om half 6 vragen om koek? …Dusss… Ik loop naar Lauren toe, begroet haar vrolijk en geef haar een dikke kus. Met haar vingertje wijst ze naar de deur. “Beneden mamma?” De dag is begonnen. We zijn het gewend, Lauren is altijd vroeg wakker. Pippa slaapt nog heerlijk. Op onze tenen sluipen we langs haar kamertje en Lauren fluistert: “Sssssst zusje slapen!?” Ik wil “Ja, goed zo liefje” terug fluisteren maar op dat moment geeft Lauren een keiharde gil met daarop volgend een schaterlach. De draak! Gauw lopen we de trap af. Eenmaal beneden maak ik een beker warme melk voor Lauren en een fles voor Pippa want zij is inmiddels wakker én hongerig. Ik loop naar boven om Pippa op te halen. Wanneer ik de trap af kom zie ik dat Lauren in een hoekje in de keuken staat. Ze kijkt me betrapt aan. En terecht! In haar handen heeft ze een pak hagelslag te pakken. Ik loop gauw naar haar toe en pak het pak hagelslag af. Even kijkt ze me met een woest hoofd aan maar wanneer ze haar zusje ziet is ze helemaal happy.

08:00 uur. Terwijl ik een poging doe om 1 minuut iets voor mezelf te doen, zie ik in mijn ooghoek Lauren over de eettafel kruipen. Haar bordje met brood zie ik van de tafel kletteren en ik hoor een biscuitje onder haar knie verpulveren. De koekkruimels neemt ze vervolgens mee naar de andere kant van de eettafel. Inmiddels is ze aangekomen bij mijn laptop en agenda. In een flits vliegen alle losse blaadjes door de lucht en leunt Lauren met haar koekkruimelknie op het toetsenbord van de laptop (je begrijpt, dit alles gebeurt in enkele seconden). Ik ren naar de tafel, pak de laptop en zet ‘m aan de kant. Op het moment dat ik wil roepen “Lauren, dit mag niet”, krijg ik een mep met m’n strijkstok van mijn viool (vraag me niet waarom deze op de eettafel ligt). Met grote ogen kijk ik haar verschrikt aan en Lauren begint te schaterlachen. “Mama lief!” zegt ze met haar happy face. Lauren heeft genoten van dit moment en ik ben intussen 10 jaar ouder.

10:00 uur. We gaan boodschappen doen. Bovenaan mijn lijstje staat een bus kunstvoeding voor Pippa. Deze mag ik niet vergeten anders heeft Pips straks niks te eten. In de auto zingen we vrolijk mee met de cd van Woezel en Pip. Eenmaal bij de winkel krijgt Lauren haar eigen karretje. En dat is natuurlijk feest! Terwijl ik alle boodschappen in mijn kar leg zie ik Lauren van alles verzamelen en in haar karretje doen. Vooral de koekjes afdeling is favoriet. Én aardbeien. Héél véél aardbeien. Wanneer ze even niet oplet leg ik de nodige spulletjes weer terug en doe ik gauw wat boodschappen uit mijn kar in haar karretje. Eenmaal bij de kassa staat ze op haar tenen bij de band. Ze wil zelf graag haar boodschappen op de band leggen. Ik besluit haar te helpen. En dat was se-rie-jeus de aller domste beslissing die ik had kunnen nemen. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om haar bananen op de band te leggen!? In een fractie van een seconde lag ze daar, languit, op de grond. Tussen alle plastic tasjes. Ik dacht nog Ohw please, niet nu, niet hier…zucht. Ik tilde haar overeind en gaf haar de bananen. Het was stil. (thank god!) Maar we waren er nog niet. Want hoe kon ik, moeder van een tweejarige peuterpuber nou bedenken dat het geweldige winkelwagentje niet gewoon mee de auto in mocht? Hoe kon ik bedenken dat deze terug moest bij de andere karretjes? HOE? En ja hoor, ook dat was een heeeele goede reden om de vloer van de Albert Heijn van dichtbij te bekijken. De zin “Kalmte zal u redden” vloog door mijn hoofd. Ik bukte, tilde Lauren op en zei: “Kom lieverd, we gaan thuis lekker een broodje eten”. Dat werkte (gelukkig!). Ik zette de twee tassen met boodschappen en de luiers in de achterbak, Lauren in haar stoel en Pippa op de bijrijdersstoel. Alle riemen vast en GO. We waren nog niet de bocht om en Lauren riep triomfantelijk “Chokaatje?” (chocolaatje). Hoe kwam ze híer nu weer bij!? Ik zei: “We gaat thuis lekker een broodje eten liefje, mmmm!” Zo goed als dat werkte in de supermarkt, zo slecht was mijn voorstel in de auto. Lauren zette het op een drammen en Pippa keek met grote ogen om haar heen. (Geloof me, het leven van een baby met een peuterpuberzus gaat niet altijd over rozen). Dit keer koos ik ervoor om niet de discussie aan het gaan en het maar te negeren.

Yesss, we waren op de parkeerplaats, vlakbij huis. In mijn ene hand had ik Pippa in de maxicosi en in mijn andere hand had ik 2 volle boodschappentassen en een pak luiers. So far so good, Lauren liep de eerst 5 meter gewoon mee. Maar toen…. Mevrouw bleef stokstijf staan. Ik zei nog: “Kom maar schatje, gaan we lekker thuis spelen!” Maar ik maakte 0 indruk. NUL. Lauren ging op de grond zitten. Haar grijns wisselde ze af met een boos gezicht. Ze ging compleet los met haar act. Okay, tot 10 tellen dacht ik nog. Ik zette Pippa en alle boodschappen neer en liep naar haar toe. Op het moment dat ik bijna bij haar was ging ze staan en schaterlachen. Ik gaf haar een hand en zei: “Kom boef, we gaan lekker naar huis”. Maar again, hoe kon ik toch als moeder denken dat het zooo easy zou zijn. Dom, dom, DOM natuurlijk. Ja hoor, daar lag ze weer. Dreinen als een malle. Ik riep: “Daaaaag Lauren, mama gaat naar huis!” En dat deed ik. Ik liep door, zette Pippa en de boodschappen bij de voordeur en keek stiekem over de heg wat ze aan het doen was. En daar lag ze hoor, kletsend tegen de bloemen en een poes die voorbij liep. Vanbinnen moest ik keihard lachen en smolt ik. Wat is het toch een heerlijke, lieve, grappige, terror peuter. Wat is het soms ontzettend vermoeiend maar wat ontdekt en leert ze op een dag als deze. Uiteindelijk heeft ze 20 minuten gedaan over 50 meter.

Maar eenmaal thuis was het nog niet klaar hoor! Terwijl ik de boodschappen uitpakte en Pips lekker in de box speelde, was Lauren in de tuin met de zandtafel aan het spelen. Ik bracht de shampoo naar boven, liep weer naar beneden en zag Lauren met een emmer zand en een schep los gaan bij de salontafel. Een half zandkasteel lag op de grond. Intussen was ze haar brood aan het opscheppen met een plakkerige zandschep. Ik telde tot 5 (als ik tot 10 had geteld dat had er een zandkasteel op de bank gelegen) en vertelde haar dat we toch echt alleen zandkastelen bouwen in de tuin. Ze droop weer af naar buiten en ik ging verder met boodschappen uitpakken.

Kak! 3 keer raden wat ik vergeten was mee te nemen uit de supermarkt!! Juist ja, kunstvoeding voor Pips. Ohw noooo, nu moesten we dus wéér terug. Gelukkig gingen de meiden nu eerst slapen en kon ik ook ff relaxen…dacht ik…

WRONG! Terwijl Lauren sliep, vertikte Pippa het om te gaan slapen. Ze wilde maar 1 ding: aandacht, kletsen en heel veel knuffelen. En terecht! Met zo’n puberpeuter in huis moet je je aandacht soms ook gewoon opeisen. Pips en ik kropen samen in bed, zongen liedjes en uiteindelijk na veel geklets en geknuffel viel ze in slaap. Ooooh nu kon ik ook éven mijn ogen doen. Al was het maar héél even. En dát, dat had ik dus niet moeten denken. Op het moment dat ik in mijn kussen dook en de deken over m’n heen trok, hoorde ik een wel heel bekend geluid……”Maaaaaammaaaaaaaaa!!” Nope, geen slaapje voor mij vandaag.

We gingen naar beneden. Ik keek om me heen en kon maar 1 dingen denken.. Wát…een…enorme…puinhoop!! Ik moet het NU opruimen. Overal lag speelgoed, de kussens lagen op de grond en al Lauren haar poppen hadden een bedje gekregen door het hele huis. Of ik ben gaan opruimen? NO WAY! We zijn samen gaan spelen. Héél veel spelen. Koprollen op de bank, knuffelen, grappen maken, gekke bekken trekken, verstoppetje spelen en uiteindelijk hebben we samen opgeruimd.

En nu? Nu lig ik onderuit op de bank. Exhausted. Mijn lieve, kleine, stoute, grappige, ondeugende peuterpuber ligt heerlijk te slapen. Ik lust wel een wijntje, of 3. Wát een dag. Wat heeft Lauren me uitgeprobeerd, getest, uitgedaagd. Ik ben gesloopt. Maar als ik nadenk over de dag dan krijg ik een grote grijns op mijn gezicht. Ik hou van dit temperamentvolle dametje. Ik hou van haar streken en van haar ontdekkingstocht. Ik kies ervoor om niet iedere keer het gevecht aan te gaan. Ik kies ervoor om haar te laten ontdekken, stout te laten zijn. Ik kies er ook voor om Lauren de ruimte te geven om haar grenzen op te zoeken maar ook om haar grenzen te geven.

Maar bovenal kies ik ervoor om van haar te genieten in al haar fases en ontwikkelingen. Want zeg nou zelf, het gaat toch allemaal veel te snel?

Volgen jullie al onze avonturen al via Instagram? Kijk op lieve_lauren_en _pippa

Over de schrijfster van dit artikel:

Tessa Bonhof-Regnerus (37 jaar) is echtgenote van Henk Bonhof, moeder van Lauren (2) en Pippa (0). Woonachtig in Lelystad. Zij is naast studiecoach bij Studiecentrum Lelystad ook werkzaam als docent Plustijd op vier verschillende basisscholen. Tessa vormt samen met Annette de Graaf en Marjolijn Vreeburg Team Momspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s.

Door positief in het leven te staan en vooral te focussen op de mooie en dankbare dingen in het leven inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om op een vrolijke, enthousiaste, nuchtere, smakelijke, gezonde en gezellige manier door de dag te fietsen. ‘What you see is what you get’ is volledig van toepassing op Tessa. Niks meer, niks minder. Gewoon precies zoals het is. Daar horen natuurlijk ook minder leuke dingen bij maar met een positieve insteek in het leven gaat het zonnetje altijd weer schijnen!