“Mama, ik hou niet meer van je.”

Ja. Ze zei het echt. “Mama, ik hou niet meer van je en ik wil niet meer dat je mijn mama bent. Ga weg.” Nog nooit eerder had iemand mij met woorden zó kunnen raken. Dit deed zo, zo, zoveel pijn dat ik even niet wist wat ik moest doen of zeggen. En dus volgde ik -hoe idioot het ook voelde- haar ‘order’ op: Ik liep de deur uit van onze hotelkamer uit.

——– Wat aan dit alles voorafging…. ————-

We zaten al elkaar allemaal al een paar dagen in de weg. Sinds we in Buenos Aires waren (in een mini-flatje middenin het centrum) begon het eigenlijk al een beetje. Voor het eerst sinds 6,5 maand rolden we niet lekker:

>We zaten de kinderen 24/7 te dicht op hun huid (doe dit, nee niet dat)
>Het vinden van nieuwe bestemmingen ging niet helemaal soepel (waardoor ik enorm veel tijd achter de computer of aan de telefoon doorbracht in m’n beste Spaans)
>We hadden behoorlijk kleine hotelkamers en geen directe buitenruimte (dit voelde best benauwd, waren we niet gewend: we hadden letterlijk en figuurlijk meer lucht nodig)

Deze op eieren lopende manier van met elkaar omgaan hadden we de afgelopen 6 maanden van onze reis nog niet eerder meegemaakt. Naast bovenstaande opsommingen was er nog een reden dat de manier van omgang anders dan anders voelde: na maanden van heel rustig aan leven en nooit ergens op tijd naar toe moeten, reisden we nu veel vaker van plek naar plek. Vroegen we teveel van de kinderen en van onszelf? Waren deze eieren én vooral de opmerking van Jools een signaal en moesten we het roer omgooien?

Ja. Dat moest. 

—————————————————————————
Dit wijze overzicht (thanks Tessa & Marjolijn!) kon ik na het horen van Jools haar woorden zelf even niet pakken. Het enige wat ik kon doen was huilen. Met hart en al.
—————————————————————————-

Dus toen ik daar buiten onze hotelkamer stond dacht ik als een malle na over Jools haar heftige woorden. Ik begreep haar eigenlijk wel. Ik was de laatste dagen ook helemaal geen leuke moeder. Continue achter de computer zoekend naar hotels, bus- en vliegtickets. Continue aan de telefoon in het Spaans met allerlei receptionistes waardoor ze mij alwéér even niet mocht storen. En áls ik dan eindelijk tijd voor haar had dan was ik aan het commanderen wat ze wel of niet mocht. Natuuuuurlijk hadden we ook enorm veel wel geweldig heerlijke gezellige en lieve momenten, maar er was gewoon meer gezeur en gedoe dan normaal. Dat past helemaal niet bij ons!

Haar woorden waren zo logisch. Na een 2,5 uur durende strijd om Jools en Pippa in slaap te krijgen (wat normaal écht niet zo gaat, maar wat precies paste bij die slechte vibe) was Jools haar maat vol. Het was de druppel die haar emmer deed overlopen. Ze wíst dat ze met deze woorden zou raken. Ze wíst dat het tijd was voor actie in de taxi. Ze had zo enorm gelijk.

Na een paar minuten buiten onze hotelkamer te hebben gestaan (die voelden als uren) ben ik terug naar binnen gegaan. Ik had Jools en Pippa horen huilen dat ze wilden dat mama weer terug zou komen. Na Pippa een kus gegeven te hebben en gezegd dat ik heel veel van haar hou, ben ik bij Jools in bed gekropen. We hebben elkaar heel, heel stevig vastgehouden en huilden allebei. Ik zei haar dat ik het zo erg had gevonden wat ze tegen mij had gezegd. Ze zei al huilend: “Maar ik bedoelde het niet écht zo, mama. Ik was gewoon boos.” We hebben nog een tijdje gekletst over wat we een volgende keer kunnen doen wanneer we ons zo voelen en wat we kunnen zeggen. Dat was heel verhelderend.

Ook vroeg ik al fluisterend in haar oor of ze een geheimpje kon bewaren. Ze zei dat ze dat kon. Ons geheimpje zou worden dat we als nieuwjaarsverrassing voor papa samen een supermooi hotel uit zouden kiezen waar we lekker lang gingen blijven. Heerlijk rustig en veel tijd voor elkaar om de hele dag te spelen. 

We kozen samen dit hotel in Asuncion -Paraguay- uit:

Die 7 nachten in het allergaafste hotel waar we ooit geweest zijn, genaamd het Factoría Hotel, waren precies wat we nodig hadden. Rust, plezier en heel veel tijd en aandacht voor elkaar. We maakten zelfs heel wat leuke nieuwe vrienden in te gekke stad waar we verbleven: Asuncion. Jools & Pippa hopen zo dat ze op een dag hun vriendinnetjes Josefina, Eugenia en Alana een keer in Nederland mogen verwelkomen! Enorm bijzonder hoe geweldig gastvrij de ouders van deze meiden waren en ons met van alles wilden helpen.

Nu zijn we inmiddels in Argentinië in de stad Salta. Gisteren heb ik als een malle van alles vooruit gepland voor de komende tijd: een huurauto, 2 hotels bij Humahuaca en Juyjuy en bustickets naar Cafayate. En heel hoogstwaarschijnlijk gaan we in een heeeeel hekel gaaf hotel daar overnachten: Grace Cafayate…. Hoop het!!! Maar in ieder geval hoef ik dus niet al te veel tijd achter de computer door te brengen de komende tijd en kunnen we weer fijn veel samen zijn.

Spelen, zwemmen, puzzelen, kletsen, zingen, knuffelen, rennen, fietsen, etc.

LOVE LOVE LOVE!

liefs,

Annette

PS1: Vanochtend toen we wakker werden kroop Jools nog even tegen mij aan in bed voor een goedemorgenknuf. Ze zei: “Mama, ik ben zo blij dat jij mijn mama bent. Ik hou van jou. En ook van Pippa en papa. Echt heel veel. Tot aan alle manen en weer terug. En ik vind het zo fijn om zoveel samen te zijn en allemaal leuke dingen te doen in verre landen die we nu leren kennen. Zullen we vandaag paardrijden?”

Smelt.

PS2: Heb jij ook wel eens meegemaakt dat je kind iets tegen je zei dat je hart liet breken? Hoe ging jij hiermee om?

 

Over de schrijfster van dit artikel:

Annette de Graaf (34 jaar) is vriendin van manueel en sportfysiotherapeut Thaddeus Knops (32) en mama van dochters Jools (4) en Pippa (2,5). Zij is naast lerares Nederlands en Engels op de Internationale School van Amsterdam (waar ze momenteel een jaar onbetaald verlof van heeft gekregen), KLM Blogger en onderdeel van Team Canon Photography Nederland ook oprichtster van MOMspiration.nl; sinds februari 2015 een blog voor (wannabe) heppie mama’s.

Door te laten zien dat het leven veel leuker is met The Sunny Side Up inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om blij, gek, gezellig, genietend, luchtig, sportief, reizend, fashionable en gezond de dagen door te brengen. Maarrrr het is helemaal oké om soms even keihard te klagen. Hoort er ook bij! Zolang het niet te lang duurt….

Annette en haar gezinnetje zijn op dit moment samen een jaar aan het reizen. Van juni tot en met december 2017 reden ze in een Jeep met daktent Zuidelijk Afrika door (Zuid Afrika, Namibië en Botswana). Op 9 december vlogen ze -na een korte stop in Amsterdam- door naar Argentinië om vanuit hier Zuid Amerika te ontdekken per bus, taxi, trein, boot en camper. Met z’n viertjes proberen ze op een relaxte manier zoveel mogelijk te zien en beleven van deze prachtige landen (Argentine, Uruguay, Brazilië, Paraguay en Chili). Hierover wordt uitgebreid gerapporteerd op MOMspiration.nl, blog.klm.com en Instagram onder de naam The Flying Dutch Family.

Disclaimer
Annette & haar collega’s Tessa & Marjolijn bloggen alleen over dingen die ze zelf meemaken of producten die zij zelf (hebben) gebruikt. Zij geven hierover ‘slechts’ hun persoonlijke mening.