WOW. De eerste school- + werkweek en ons eerste ‘echte’ weekend zit er bijna op. Heremetiet, dat heeft er aardig ingehakt. Deze week was voor ons allemaal heftiger dan een heel jaar op reis. Want om zoveel niet samen zijn en op vaste tijden op vaste plekken verwachten worden, dat strijkt enorm tegen onze haren in. Dat zijn we helemaal niet meer gewend. We hebben echt nog wat meer tijd nodig om onze weg daarin te vinden. En vooral ik. Want ik ben deze hele week echt een wandelend vergeetachtig emotiebommetje. Geef me 1 vuurtje en ik ontplof.
M’n gevoelens gingen de hele week alle kanten op: trots op Jools en Pippa en schoolpleinpapa Thaddeus, verdrietig dat we elkaar zo weinig zien en ik zoveel mis van de meiden, gefrustreerd zoekend naar een nieuw ritme, blij dat Jools het zo leuk vond deze eerste week op school, verward dat ik het opeens verschrikkelijk vind om een werkende moeder te zijn die bijna nooit haar kinderen naar school kan brengen en op kan halen, boos op mezelf dat ik de babyshower van een lief vriendinnetje vergeten ben en het niet kon brengen om alsnog de auto in de stappen en naar haar toe te scheuren, schuldig dat ik zo weinig aandacht voor vriendlief heb gehad, verliefd op Jools & Pippa wanneer ze elkaar -na een dag zonder elkaar- in de armen vliegen, in de wolken van ons allereerste nichtje die dinsdag geboren is, oliedom vanwege m’n allerslechtste communicatie skills ooit deze week (SORRY DAARVOOR!), dankbaar voor de liefste vriendinnetjes die de hele week al checken hoe het met me gaat en begrijpen dat dit een hele bijzondere + intensieve week in ons leven is, dankbaar voor de liefste schoonouders die ons overal mee hebben geholpen én moe, heel moe in m’n koppie van al deze verschillende gevoelens die zich in razend tempo afwisselen.
Hemeltjelief, ik ben kapot.
En wanneer er dan zoiets gebeurt als vandaag: dat ik er opeens achterkom dat ik dus de babyshower van m’n vriendinnetje vergeten ben…. Dan is dat het vuurtje die de emotiebom laat ontploffen in de vorm van dikke vette tranen, gepaard met schaamte en een enorm schuldgevoel.
En wanneer er dan zoiets gebeurt als vrijdag: dat ik in m’n hoofd alles keurig geregeld heb (dat we na werktijd naar m’n broertje en schoonzus zouden gaan), maar dat ik vergeten ben dit ook daadwerkelijk naar alle deelnemende partijen te communiceren….. Dan is dat het vuurtje die de emotiebom laat ontploffen in de vorm van heftige woorden naar vriendlief toe, gevolgd door schaamte een enorm schuldgevoel.
Zo. Je kunt wel zien wie er een jaar lang in een cocon en zonder agenda geleefd heeft. Dat werkt prima wanneer je met niemand anders rekening hoeft te houden, maar dus niet in ‘de echte wereld’.
Hoe ga ik m’n draai vinden? Hoe ga emotioneel stabieler worden? Hoe ga ik meer en beter rekening houden met de mensen om mij heen?
Tips voor mezelf om beter met deze nieuwe situatie om te gaan:
- De focus blijft op ons gezin, school en werk > meer kan ik nu even niet aan. Allerlei extra activiteiten zeg ik voor de komende tijd af: reken de komende tijd niet op mij. Duidelijk voor ons, duidelijk voor anderen. Dit geeft rust.
- Ik geef het tijd > we hebben dit nog nooit gedaan, dus we weten niet hoe lang het duurt voordat we ons ritme gevonden hebben. We kunnen nog niet zeggen wanneer dat zal zijn en dat hoeft ook niet.
- Alle wisselende gevoelens herkennen en accepteren > blijkbaar hoort dit nu even bij mij en bij deze nieuwe situatie. Het is oké. Ik voel dit en neem die gevoelens serieus. Belangrijk ook om deze gevoelens te delen met de mensen die dichtbij mij staan, zodat ze weten wat er speelt.
- Momenten voor mezelf pakken waarbij ik m’n hoofd kan legen en batterij op kan laden > even uit de situatie stappen om overzicht te pakken. Lekker sporten, een film kijken, in m’n eentje koffie drinken, keihard dansen en meezingen op lekkere muziek, yoga’en, een vriendin bellen, sauna bezoeken of een blog typen (zoals nu!). Shake off, I shake it off!
- Hulp vragen > ik kan niet alles alleen. Gisteren zei vriendlief nog tegen mij dat ik echt meer om hulp moet vragen. Ik hoef me niet overal verantwoordelijk voor te voelen.
- Stoppen met mij schuldig te voelen over het feit dat ik Jools & Pippa maar 1 keer per week naar school kan brengen en op kan halen > zo is het nu eenmaal. Gelukkig is de allerliefste papa van de meisjes er wel voor hen iedere dag. Hij doet dit namens ons. Wij zijn een team.
Zo. Dat helpt al. Alles op een rijtje. Ik ga dit uitprinten en boven m’n bed hangen. Als een NOTE TO SELF.
Heb je nog andere tips voor mij die ook aan de muur kunnen? Zo ja, kom maar door! Je kunt ze posten op Facebook, Instagram of hieronder het blog. Alvast enorm bedankt hiervoor.
Zo en nu is het borreltijd. Even luchtig een drankje doen met een hapje erbij. Samen met m’n schoonouders, vriendlief en de meisjes de afgelopen week evalueren. Misschien hebben Jools & Pippa advies voor hun moeder die de minste Flexie Lexie van het gezin blijkt te zijn…!
liefs,
Annette
PS: Pippa geeft net DE gouden tip: “Mam, mijn tip is dat je lekker vaak moet gaan sporten, want dan hoef je niet aan andere dingen te denken en daar word je blij van.” Oké. Behoorlijk wijs voor een driejarige. Ga ik doen Pips. Ga ik doen. Dank je wel.
The Flying Dutch Family 
Gepubliceerd door