Een leven lang geleden riep ik zeer stellig dat als wij ooit kinderen mochten krijgen, ze nooit – maar dan ook nooooooit- een bed met ons zouden delen. Van verhalen die ik hoorde van ouders die dat wel deden gingen mijn oren klapperen. Want: kinderen horen in hun eigen bed te slapen. Vond ik. Het ouderlijk bed is van de ouders. Zei ik. Punt uit. Maar ja, tóén mochten we dus zelf kinderen krijgen. En toen… En toen… Kwam de dag die je niet wilt dat zou komen: ik kreeg m’n eigen oordeel keihard terug. In. My. Face.
(ja ik gooide er even een Koningslied remixje uit om je af te leiden van mijn domme oordelen in het pre-kids tijdperk)
Bij Jools hielden we dat ‘niet bij ons in bed slapen ding’ keurig vol. Ik stond nog altijd fel achter dit principe. Alleen wanneer we samen tijdens of na een nachtelijke voeding per ongeluk in slaap gesukkeld waren of ’s morgens gezellig knuffelden, mocht Jools bij ons in bed. Maar verder ‘sliep’ ze in haar eigen bed op haar eigen kamer. Die aanhalingstekens het woord ‘sliep’, aangezien Jools er een jaar of anderhalf over deed om uit te vinden hoe je goede nachten doorslaapt.
En toen werd Pippa geboren. Precies anderhalf jaar nadat Jools geboren was. Precies nadat Jools was gaan doorslapen.
We zullen dooooorrrrgaan. We moeten doooorrgaaan.
En Pippa ook. Nachtenlang. Je zou haast denken dat ze zussen zijn, want ook Pippa deed er precies ook anderhalf jaar over om de doorslaaptruc te nailen. Maar waar onze zelfbedachte regel van ‘kinderen horen in hun eigen bed te slapen’ bij Jools nog keurig nagestreefd werd, werd deze bij Pippa steeds buigzamer. We waren moe. We waren zo, zo, zo moe. En we waren zo, zo, zo klaar met ’s nachts wéér ons bed uit te moeten, dat we uiteindelijk met pijn en moeite toegaven:
Nou oké…. kom dan maar tussen ons in slapen.
Maar toen kwam een nieuw probleem om de hoek kijken: Pippa is namelijk mijn stickertje. Het liefst ligt ze helemaal tegen mij aan. Inclusief armen om m’n nek en voeten tussen mijn bovenbenen. Heel gezellig voor tijdens een middagdutje op een tropisch onbewoond eiland ofzo, maar niet voor midden in de nacht. Het is zelfs voorgekomen dat ik wakker schrok omdat ik niet kon ademen, omdat Pippa besloten had op mijn gezicht de nacht te hervatten. Je kunt je voorstellen dat ik op een gegeven moment OP en LEEG was. Om over de wallen tot aan de knieën nog maar niet te spreken.
Het is genoeg geweest: slaaptraining it is!
Toen besloten we (de omstreden) slaaptraining te proberen. Dat werkte gelukkig al heel snel heel goed. Afgezien van wat onrustige nachten veroorzaakt door een nieuwe fase, verstopte neus of nachtmerrie slapen de meiden de laatste 2 jaar ontzettend goed. En: in hun eigen bed!
Helaas was vannacht was zo’n onrustige nacht. Tja, het hoort erbij en het is eerder uitzondering dan regel, dus helemaal prima. De onrust werd dit keer veroorzaakt door een van Pippa’s bed afgevallen dekbed. Pippa kwam dit heel statig aan het voeteneind van ons bed rapporteren. Ik dacht serieus dat het al bijna ochtend was en protesteerde niet toen Thaddeus Pippa bij ons in bed nam. Voor eventjes was dat wel oké, we moesten er toch bijna uit. We vielen allemaal weer in slaap.
Tot ik een schop tegen m’n mond voelde en een vuist tegen m’n neus.
Gelijk zat ik rechtop in bed: “AU! Mensen! Wat was dat??” schreeuwde ik in m’n hoofd. Maar ik was de enige die hier een probleem van scheen te maken, want de 2 andere bedgasten snurkten vrolijk in koor door.
Oké, laten we het maar gauw vergeten. Die neus zetten we morgen wel recht. Nog even de luikjes dicht. Liggen maar weer.
Oh, liggen gaat niet. Weggegaan plaats vergaan. Ligplaats en kussen ingepikt door m’n mini-me.
Is het trouwens al ochtend? Eens kijken op de klok.
Huh?! Is het nog maar 1 uur?? Nou, toedeloetjes. Slaapze en snurkze samen. Ik ben er van tussen.
En zo heb ik nog 5 en een half uur in Pippa’s bed verder geslapen. Prima hoor. Slaap is slaap. Maar ik moest vanochtend toen de wekker ging wel even hard grinniken: Zij die altijd keihard geroepen heeft dat kinderen in hun eigen bed horen te slapen, wordt nu wakker in het bed van haar driejarige dochter.
OEPS!
Haha, dat is de allerbelangrijkste les die ik geleerd heb: plan, verwacht en hoop nooit teveel, want ouderschap kan hele gekke en onverwachte dingen met je doen!
JUST GO WITH THE CRAZY FLOW 😉
liefs,
Annette
The Flying Dutch Family 
Zo herkenbaar, ik was ook altijd zo stellig maar tegenwoordig ligt Wout van 3 ook zo nu en dan over dwars half op mij in het verkeerde bed. Dat junior bed van 1.60 daar pas ik net niet in en nu ik een nacht in een kingsize bed alleen in een hotel lig staar ik al een uur naar het plafond… aan zijn voetjes te denken en of die van 8 al wakker is want dat is hij altijd om 6:15 en of die van 14 haar brood niet vergeet… heerlijk mama zijn! Fijne dag xx
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn jongens hebben precies de zelfde leeftijd als je meisjes en ik heb de blok gelezen en denk die zou ik kunnen hebben geschreven. Precies het zelfde. Ik lieg dan ook bij hun in bed 😉
Fijne dag xxx
LikeGeliked door 1 persoon