Vlieg lief meisje, vlieg! Ga maar. Ontdek, geniet!

08.30 uur. Ik zet Pippa in de maxicosi op de bijrijdersstoel. Lauren wandelt wat rond op de parkeerplaats, pakt takjes en wijst naar de lucht. Ze hoort een vliegtuig. Ik hurk bij haar neer en samen kijken we naar de lucht maar het is erg bewolkt dus we kunnen het vliegtuig niet zien. Ik zet Lauren in de autostoel en stap in. Terwijl we wegrijden zie ik een waterig zonnetje. Zou het vandaag mooi weer worden? Voor Lauren wordt het een feestdag, ze gaat naar ‘de boerderij’. Het kinderdagverblijf waar ze naar toe gaat is buiten de stad. Ze heeft het er zo fijn!

Ik kijk naast me en zie dat Pippa heerlijk tevreden ligt te slapen. Mijn hart maakt een klein sprongetje, wat is ze toch mooi! Op de achtergrond hoor ik het liedje ‘liefdesgedichtje’ (Liefste Babyliedjes Woezel & Pip).

Je oortjes, je neusje
Je oogjes, je tandjes
Alles is lief ook
Je teentjes, je handjes
Je beentjes, je armpjes
Je lieve gezichtje
Dit is voor jou
Een liefdesgedichtje
Een liefdesgedichtje

Alles aan jou is zo leuk en zo lief
Slaap liefje slaap mijn hartendief
Alles aan jou is zo leuk en zo lief
Slaap kindje slaap kindje slaap

Op de één of andere manier raakt het me en ik voel de tranen in mijn ogen. En terwijl ik Lauren hoor meezingen op haar manier, biggelen de tranen over mijn wangen. Ik kijk om naar Lauren en ze kijkt me stil aan. Ze wijst naar me en zegt “Mama wèèèh wèèèh” Ik kijk haar aan en schiet in de lach. “Ja liefje, mama moet ook wel eens huilen”.

Dit is mijn laatste verlofweek. Ik sluit een fantastische periode af waarin ik intens genoten heb van onze meiden. Wat hebben we veel leuke dingen gedaan en wat ging het allemaal goed. Lauren vond het in het begin lastig, een zusje dat huilde en dat ineens ook aandacht nodig had en kreeg. Al snel ging het beter en nu is ze verliefd op haar ‘zusjjjj’. Tijdens mijn verlof besloot ik alles eruit te halen wat erin zat. Als ik erop terug kijk dan hebben we dat ook gedaan!

Morgen gaat Pippa wennen op het kinderdagverblijf. Mijn lieve, nog zo kleine Pippa. En wat vind ik dat lastig. Terwijl ik naar het kinderdagverblijf rijd vraag ik me af waaròm ik dit nou zo lastig vind. Heb ik geen zin om te werken? Nee dat is het zeker niet, ik hou van mijn baan, heb zin om mijn collega’s weer te zien, om te sparren over allerlei dingen. Ik heb zin om weer aan het werk te gaan met mijn leerlingen. Ze te begeleiden en verder te helpen in hun reis door hun schooltijd. Durf ik Pippa niet achter te laten op het kinderdagverblijf? Nee dat is het ook niet. Het is een FANTASTISCH kinderdagverblijf. Iedere week breng ik Lauren er met zoveel vertrouwen en plezier naar toe. Ik weet dat ze het daar geweldig heeft, dat ze veel aandacht en zorg krijgt van ontzettend lieve leidsters. En ik weet dat Pippa dat ook gaat krijgen. Wat zal ze geknuffeld worden, onze lieve kleine bollie.

Maar wat is het dan? Waarom huil ik tranen met tuiten als ik eraan denk dat Pips naar het kinderdagverblijf gaat? Als ik er goed over nadenk kom ik al snel tot de conclusie dat ik het moeilijk vind omdat we nu een fase gaan afsluiten. Een fase waarin Pippa zoveel uren bij mij is geweest, op mijn borst heeft gelegen. Waarin we zoveel geknuffeld hebben. Waarin Pips begon met lachen en kletsen. Ze was bij mij, alleen bij mij (en bij papa natuurlijk). Dat voelde veilig, dit kleine wereldje. Ons wereldje. Waar we gingen, ze was bij mij. Veilig bij mij. Ik leerde haar kennen. Ik weet precies hoe ze is, waar ze behoefte aan heeft, wat ze nodig heeft en wanneer. Een korte maar oh zo intense periode in een veilig wereldje.

Maar nu is het zover, Pips gaat de wijde wereld in. Andere mensen komen nu in haar leven. Niet meer alleen mama en papa. Mensen die haar ook gaan leren kennen, die een mening over haar gaan vormen en deze met ons zullen gaan delen. Het gaat nu echt beginnen, de reis die ‘het leven’ heet. De reis waarin ze van alles zal leren en ontdekken. Waarin ze zal genieten, lachen, vriendjes zal maken, zal vallen en weer opstaan. Wat wens ik haar een prachtig leven toe waarin ze mag groeien en mag zijn precies zoals ze is. Want ze is mooi, oh zo mooi. Vlieg lief meisje, vlieg! Ga maar. Ontdek, geniet!

Vandaag knuffelen we extra veel en ben je nog alleen van mij. Lieve mooie Pippa..

Volgen jullie al onze avonturen al via Instagram? Kijk op lieve_lauren_en _pippa

Over de schrijfster van dit artikel:

Tessa Bonhof-Regnerus (36 jaar) is echtgenote van Henk Bonhof, moeder van Lauren (1,5) en Pippa (0). Woonachtig in Lelystad. Zij is naast studiecoach bij Studiecentrum Lelystad ook werkzaam als docent Plustijd op vier verschillende basisscholen. Tessa vormt samen met Annette de Graaf Team Momspiration.nl; een blog voor (wannabe) heppie mama’s.

Door positief in het leven te staan en vooral te focussen op de mooie en dankbare dingen in het leven inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om op een vrolijke, enthousiaste, nuchtere, smakelijke, gezonde en gezellige manier door de dag te fietsen. ‘What you see is what you get’ is volledig van toepassing op Tessa. Niks meer, niks minder. Gewoon precies zoals het is. Daar horen natuurlijk ook minder leuke dingen bij maar met een positieve insteek in het leven gaat het zonnetje altijd weer schijnen!