Zonder papa Thaddeus op vakantie: Hoe overleven we dat??

Terwijl ik dit typ, durf ik eindelijk pas echt na te denken over wat ik er eigenlijk van vind: Dat we voor het eerst sinds een jaar niet met ons complete gezinnetje op reis zijn. Er is al een week voorbij en nu ben ik er klaar voor om de gevoelens toe te laten die horen bij op vakantie zijn zonder mijn lieve boyfriend aka Thad the Dad. Uit pure zelfbescherming heb ik dat allemaal keihard geblokkeerd, maar vandaag gooi ik het er gewoon even lekker uit. En dat dankzij ons fijne reismaatje Kirsten. Zij is deze week mijn spiegeltje, Master Chef, Doornroosje, manicure, Tiep Miep, luisterend oor en Mother of Unicorns. Maar bovenal rockt zij in het overzicht voor mij te pakken. Precies wat ik zelf vaak lastig vind, maar juist zo nodig heb. 

Maandagochtend 21 mei om 5.00 uur zet Thaddeus zijn 3 meisjes af op Schiphol. Ik hou me sterk, laat even geen gevoelens en pak Thaddeus nog een keer stevig vast. Het zijn maar 9 dagen, dat valt best mee. Wij kunnen dit. Ik zie dat hij even moet slikken en besluit met ferme passen en 2 enthousiaste guppen Schiphol in te lopen. Voor de meisjes is dit korte afscheid het beste afscheid. No Drama Llama. Hop hop op avontuur met Eliza was here in Andalusië. 

En dan zit ik nu op dag 7 naar de zonsondergang te kijken op een prachtige plek in het zuiden van Spanje en kom er meer dan ooit achter hoe waardevol Thaddeus is in mijn leven. Hoe cliché ook: Thaddeus is niet mijn opvulling maar mijn aanvulling. Ik word een beter mens van hem en weet de balans te bewaren als hij bij me is. We redden het prima nu hier met dit gezellige gelegenheidsteam. De meiden zijn gek op Kirsten en ik heb zo nu en dan zelfs een momentje om naar de wc te gaan. Ik realiseer me wat zo’n jaar reizen met je doet. Wat het je brengt en hoe je relatie dichter bij elkaar komt. Ik ken hem, hij kent mij en we denken met elkaar mee. Daar waar ik balans zoek pakt Thaddeus het op. Zo vanzelfsprekend. En dan kom je er dus achter dat dat het helemaal niet is. Die vanzelfsprekendheid.

Ik realiseer me nu nog meer dat ik alles voel wat er met de meiden gebeurt. Ik weet wanneer tranen echt zijn, ik zie wanneer de kindjes even niet weten wat ze met hun gevoel aanmoeten. Kirsten rent achter Pippa aan met een zwembroek en haalt onderweg een stuk lolly uit Jools haar haar. Ze kijkt zo nu en dan verschrikt op als Pippa koppie onder gaat in de jacuzzi of midden in het zwembad zonder vleugeltjes van de opblaaseenhoorn valt en ik schater het uit van het lachen. She’s okay.

Thaddeus en ik zijn het niet altijd met elkaar eens, maar ik realiseer me dat we een goed geoliede machine zijn. We willen hetzelfde. We willen onze meiden opvoeden zodat ze straks klaar zijn voor ‘de grote mensenwereld’. We draaien niet om zaken heen, zijn open en leggen alles uit aan de guppen. We houden als een team met dezelfde kleur shirt aan hun handjes vast en nu, deze week, doe ik dat alleen. Dat maakt me soms enorm onzeker. Als ik consequent ben en streng moet zijn -omdat bijvoorbeeld Jools iets geks heeft uitgehaald- kijk ik toch even met een schuin oog naar Kirsten. Ik zoek bevestiging of ik het zo wel goed doe. Het fijne is dat deze ‘invalster’ non verbaal een hoop zegt, al wil ze zich absoluut niet met de opvoeding bemoeien. ’s Avonds zitten we samen met een wijntje en nemen we de dag door. Ik vind het heerlijk om het over mijn keuzes te hebben en vraag soms hoe zij dat zou doen. Ik besef me hoe Thaddeus en ik op elkaar ingespeeld zijn. We nemen de keuzes die we maken niet aan het einde van de dag door want we hebben hetzelfde voor ogen. Maar misschien zouden we het hier wel wat vaker over moeten hebben. Dit soort gesprekken over opvoeden zouden ons als team juist nog sterker kunnen maken. Het zijn gesprekken waarin je jezelf heel kwetsbaar opstelt: als grootmens die verantwoordelijk is voor het leven van een kleinmens. Doodeng vind ik dat eigenlijk, maar ik heb deze week geleerd dat ik het kan en juist fijn vind. Ik heb geleerd om me niet aangevallen te voelen wanneer een ander hardop meedenkt. En nu wil ik juist dit met Thaddeus bespreken. Ik mis hem. Ik mis ons. Ik mis mijn balans.

Dat is het. Thaddeus is mijn balans. Mijn aanvulling in de weg die we willen dat de meiden gaan bewandelen. Ik ga zonder hem nog steeds in de goede richting maar wankel zo nu en dan ook.

Ik weet dat ik mag wankelen maar jeetje, wat ben ik straks blij als we weer staan als een huis (zonder huis) en voortborduren op waar we samen gebleven waren.

Tijd om de computer te sluiten en een zelluf gezet bakkie koffie in de zon te drinken. Wat waardevol is deze reis. Het besef hoe gelukkig ik ben met Thaddeus en onze fijnste (b)engeltjes, het besef dat ik het kan, het besef dat wankelen juist je core versterkt én een prachtig cadeau in de vorm van de vriendschap met Kirsten die waardevoller is gebleken dan we beiden ooit hadden gedacht… >>>> lucky me!  

Cheers, op nieuwe avonturen, bijzondere mensen en vriendschappen.

Ik geef de meiden als ontbijttoetje een stukje chocola. Ssssst: Niet tegen papa zeggen.

 

liefs,

Annette

Over de schrijfster van dit artikel
Annette de Graaf (34 jaar) is vriendin van manueel en sportfysiotherapeut Thaddeus Knops (32) en mama van dochters Jools (4) en Pippa (2,5). Zij is naast lerares Nederlands en Engels op de Internationale School van Amsterdam (waar ze momenteel een jaar onbetaald verlof van heeft gekregen), KLM Blogger en onderdeel van Team Canon Photography Nederland ook oprichtster van MOMspiration.nl; sinds februari 2015 een blog voor (wannabe) heppie mama’s.

Door te laten zien dat het leven veel leuker is met The Sunny Side Up inspireert zij moeders (en overige geïnteresseerden) om blij, gek, gezellig, genietend, luchtig, sportief, reizend, fashionable en gezond de dagen door te brengen. Maarrrr het is helemaal oké om soms even keihard te klagen. Hoort er ook bij! Zolang het niet te lang duurt….

Annette en haar gezinnetje zijn op dit moment samen een jaar aan het reizen. Van juni tot en met december 2017 reden ze in een Jeep met daktent Zuidelijk Afrika door (Zuid Afrika, Namibië en Botswana). Op 9 december vlogen ze -na een korte stop in Amsterdam- door naar Argentinië om vanuit hier Zuid Amerika te ontdekken per bus, taxi, trein, en boot. Met z’n viertjes probeerden ze op een relaxte manier zoveel mogelijk te zien en beleven van deze prachtige landen (Argentine, Uruguay, Brazilië, Paraguay en Chili). In april deden zij een ‘Rondje Nederland’ waarbij ze verbleven op het ss Rotterdam, in de Efteling op vakantiepark Het Loonsche Land, Recreatiepark Terspegelt, WILDLANDS Emmen/CenterParks Sandur. Eind mei gaan ze met Eliza het zuiden van Spanje ontdekken én gaat Annette in juli met een vriendin door Californië reizen.

Over dit alles wordt uitgebreid gerapporteerd op MOMspiration.nl, blog.klm.com en Instagram onder de naam @theflyingdutchfamily

Disclaimer
Annette & haar collega’s Tessa & Marjolijn bloggen alleen over dingen die ze zelf meemaken of producten die zij zelf (hebben) gebruikt. Zij geven hierover ‘slechts’ hun persoonlijke mening.