Traumaverwerking bij kleine kinderen. Hoe werkt dat?

Traumaverwerking.

Iets waar heel wat volwassenen maar ook kinderen mee te maken krijgen. Helaas, want iedereen weet wel dat de reden van het verwerken van trauma’s niet leuk is. Gelukkig bestaan er verschillende therapieën om trauma’s te verwerken en de bijwerkingen van trauma’s weg te werken of behoorlijk te verminderen. Voor sommige mensen is het een ‘ver van hun bed show’. Gelukkig maar. Toch zijn er best wat mensen, ook in jouw omgeving, die te maken krijgen met trauma’s en het verwerken ervan. Zo ook wij, afgelopen zomer. Kunnen jullie je de blog nog herinneren?

Even terug naar juli 2018. Kort samengevat: Lauren is toen op een zomerse dag op een strandje in Giethoorn bijna verdronken. Lauren was aan het spelen aan de waterkant. Pippa kreeg een complete meltdown waardoor ik afgeleid was. In een fractie van een seconde zag ik Lauren zo’n 7 meter verderop op haar buik drijven (zonder bandjes). Gelukkig heeft mijn vriendin haar uit het water kunnen trekken. Lauren had fysiek geen schade maar was wel vreselijk geschrokken en wilde niet meer in bad, onder de douche, het zwembad of iets wat ook maar met water te maken had. (Ben je benieuwd naar het uitgebreide verhaal, scrol dan even terug tussen mijn blogs). 

Je begrijpt wel dat het een knap lastige situatie werd. Een meisje dat hysterisch reageerde op water, niet meer in bad wilde of onder de douche, niet meer met water wilde spelen. En een moeder met nachtmerries, niet kunnen slapen en een enorm schuldgevoel. Het was al snel duidelijk dat we dit graag wilden aanpakken en oplossen. En omdat ik zelf een goede ervaring heb met traumaverwerking, besloten we contact op te nemen met de huisarts. De huisarts verwees ons eigenlijk direct door naar een kindercoach. Een kindercoach die gespecialiseerd was in EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) therapie bij jonge kinderen.

Na een gesprek met de therapeut en natuurlijk ook met Lauren, kwamen we samen al snel tot de conclusie dat therapie in de vorm van EMDR een goede keuze was.  Maar, hoe gaat zo’n therapie nou eigenlijk in z’n werk? En hoe doe je dat nou met kleine kinderen? Want als je denkt dat onze Lauren klein is: zelfs baby’s kunnen EMDR therapie krijgen. Graag wil ik met jullie delen hoe de therapie bij ons is gegaan en hoe dit in z’n werk is gegaan. Dit wil niet zeggen dat het overal hetzelfde gaat, ik vertel nu vanuit onze ervaring.

We zijn aan de slag gegaan in de vorm van Storytelling . Storytelling is een verhalenmethode, een aangepaste vorm van EMDR voor kinderen tot 5 jaar en voor oudere kinderen die op jonge leeftijd getraumatiseerd zijn geraakt. Bij deze verhalenmethode worden ouders heel intensief betrokken omdat het kind vaak niet zijn of haar herinneringen van het trauma zelf kan vertellen. De herinneringen worden geactiveerd door het verhaal van de ouders. De therapeut vroeg mij dan ook het verhaal van het trauma op papier te zetten in de (veronderstelde) beleving van Lauren.

Zo. Dus. Daar zat ik dan thuis, achter mijn laptop. Het verhaal te typen zoals ik dacht dat Lauren dit trauma beleefd had. En ik kan je vertellen: voor een moeder die hier zelf nachtmerries van had was dit behoorlijk pittig. De paniek sloeg me regelmatig om het hart. Regelmatig legde ik het verhaal weg en ging ik de dag daarna verder. Maar het lukte me om dit verhaal goed op papier te krijgen. Het verhaal was omschreven in de derde persoon. Onze namen (ook die van Lauren) kwamen er niet in voor. Het idee is dat Lauren zelf gaat herkennen dat dit verhaal over haar gaat. De bedoeling was dat ik bij de volgende bijeenkomst het verhaal zou gaan voorlezen/vertellen aan Lauren. Dit was nog best lastig. Waarom? Heb je ooit een kamer gezien van een kindercoach? Dat is een paradijs! Speelgoed in allerlei thema’s, een groot poppenhuis, een tafel vol knutselspullen, een schommel en een Goofy pop. Lauren wilde niks liever dan spelen natuurlijk. Het fijne was dat de therapeut Lauren alle ruimte gaf om lekker te spelen en intussen ging hij met haar in gesprek. Dat werkte. Lauren kwam bij mij op schoot zitten.

De therapeut pakte een plank met allerlei leuke vingerpopjes erop. Lauren mocht twee poppetjes uitkiezen. Dat was niet moeilijk, de poppetjes waren prachtig. De therapeut kletste met Lauren over de poppetjes en deed een tikspelletje op haar knieën. Lauren kon de poppetjes en de tikjes goed volgen. Nog voordat we begonnen met het verhaal, vertelde Lauren uitgebreid wat er gebeurd was. De therapeut en ik keken elkaar met grote ogen aan. Toen Lauren klaar was met vertellen zei ze: “Zo, kan ik nu weer gaan spelen?” Nee dus. Ik vertelde het verhaal aan Lauren. Op het moment dat we bij het trauma aankwamen zagen we zichtbaar heftige reactie bij Lauren. Op dat moment begon de therapeut de tikjes te geven op Lauren haar knieën met de vingerpopjes. Lauren kon de vingerpopjes goed volgen. Ik daarentegen had mijn hart in mijn keel en mijn tranen hoog. Wat vond ik dit heftig zeg! De reactie van Lauren deed mij pijn. Ik voelde me op dat moment behoorlijk schuldig en het ‘had ik maar…’ gevoel kwam weer boven. De dagen na zo’n behandeling zijn vaak minder prettig. Angst, verdriet, onrust. Het hoort er allemaal bij. Bij sommige kinderen zie je gelijk het gewenste resultaat. Dat was bij ons niet het geval. Lauren wilde nog steeds niks met water te maken hebben.

De week daarna had Lauren weer zin om te gaan. In de auto zei ze: “Mag ik weer spelen mama? En ga jij weer het verhaal over mij vertellen?” Ze had de link dus al gauw gelegd. Ik vertelde het verhaal opnieuw. Weer zagen we dezelfde heftige reactie. De therapeut gebruikte weer de vingerpopjes en tikte op haar knieën. Het was weer afwachten hoe het in de dagen daarna zou verlopen. Opvallend was dat Lauren zelf niet in bad wilde of onder de douche maar, haar poppen mochten wel in bad. Lauren ging weer met een klein teiltje water spelen. (Hoeraaa!!!)

 

De week daarna vertelde ik weer hetzelfde verhaal maar nu met de namen van ons in het verhaal. Wederom zagen we de heftige reacties bij Lauren. Opvallend was dat de Goofy pop veel aandacht trok bij Lauren. Ze vond hem prachtig. De therapeut vertelde aan Lauren dat Goofy niet alleen in bad durfde. Lauren mocht Goofy mee naar huis nemen. Misschien durfde Goofy wel in bad met Lauren. Lauren wilde Goofy maar wat graag meenemen. Eenmaal thuis waren de dagen daarna weer pittig. Maar (en ik kan je vertellen, ik heb gejankt als een klein kind) Lauren gaf aan wel met Goofy in bad te willen. Ik deed wat water in het bad, Lauren pakte Goofy uit de vensterbank en ging in bad. Je kunt wel raden hoe blij ik was. Lauren was over haar water angst heen.

En nu? Is alles nu weer helemaal normaal? Ja en nee. Wanneer het iets minder goed met Lauren gaat, ze minder goed in haar vel zit of ergens bang voor is, dat vervalt ze weer een beetje in haar angst. De therapeut heeft ook aangegeven dat dit normaal is. Als volwassene zie ik hetzelfde bij mezelf. Wanneer het met mij niet goed gaat, verval ik ook weer in bepaalde angsten. Het fijne is dat ik kan relativeren. Voor een jong kind is dit soms wat lastiger. Maar wat zijn we blij met het resultaat van de EMDR therapie. En Goofy? Die gaat nog steeds mee in bad. Als trofee staat hij bij ons in de badkamer. Deze hobbel heeft Lauren maar mooi overwonnen! En ook ik heb het een plekje kunnen geven.

Wil je nou meer weten over EMDR of sorytelling? Kijk dan eens op de volgende sites: https://www.emdr.nl/wat-is-emdr/ en https://eviedaniels.nl/emdr1-5jaar/

Liefs! ❤